2. Prośba

Czerwiec, 2011.

Mielec

Po ciężkim roku na studiach stwierdziła, że zasłużyła na odpoczynek. I to całodobowy. Leżenie i czytanie lub oglądanie zaległych odcinków ulubionych seriali był jej planem na najbliższe tygodnie. Chciała znaleźć pracę, ale była po prostu zbyt leniwa, aby codziennie wstawać o wyznaczonej godzinie i maszerować do pracy na osiem godzin. Potrzebowała gotówki na to, aby wyjechać gdzieś za rok, lecz jakoś nie mogła zmusić się, aby zanieść cv, gdziekolwiek. W dodatku ten rok wyczerpał ją do tego stopnia, że idąc spać o dziewiątej, choć na zewnątrz wcale nie było ciemno, wstawała o dziesiątej rano na drugi dzień i nadal odczuwała zmęczenie. Znajomi z roku twierdzili nawet, że przesadza z harówką. Oni sami uczyli się na dzień przed egzaminami, lecz Amelia chciała być najlepsza. Jeśli nie potrafiła pozbyć się mankamentów fizycznych, to przynajmniej jako studentka chciała uchodzić za najlepszą. I tak też było. Cieszyła się aprobatą profesorów i studentów, gdyż jej niezmienny entuzjazm do nauki sprawiał, że potrafiła odpowiedzieć na każde postawione przez wykładowcę pytanie. Dlatego właśnie, po roku akademickim musiała naładować baterię. Kumulować energię, którą potem mogła wyładować podczas bezsennych nocy, ucząc się do egzaminów.

Długie popołudnia spędzone na balkonie, sprawiły, że jej skóra przybrała złocisty kolor. Przebarwienia zniknęły i Amelia była zadowolona z ogólnego efektu. Dwuczęściowy strój kąpielowy, który zakładała odsłaniał jej ciało. Nie tak już pulchne, jak parę lat temu, lecz nadal było okrągłe, miękkie i według niej zbyt obwisłe. Często oglądała swoje zdjęcia, ciągle powtarzając, że teraz naprawdę wyładniała.

Dziś spędzała jeden z najbardziej leniwych dni w swoim życiu. Piła zimną colę z lodem, jadła sorbet cytrynowy i czytała książkę. Słońce, w swoim zwyczaju, świeciło pogodnie, z każdą godziną przypiekając coraz mocniej. Zasłużony odpoczynek przerwał telefon matki, która przywitała dziewczynę piskliwym głosem.

- Coo? - wybełkotała do słuchawki, jednocześnie pociągając przez słomkę zimny napój.

- Ubieraj się i sprzątaj w mieszkaniu! - zawołała tylko, nie podając szczegółów.

- Po co?

- Przyjdzie Jacek z Marysią! - warknęła i rozłączyła się pospiesznie.

PRZYJDZIE JACEK. I nagle chęć leżenia przeszła jak ręką odjął. Zerwała się z leżaka i pognała do pokoju, dopadła do szafy, z której wygrzebała dżinsowe rurki i białą bokserkę ze Smerfetką pośrodku. Nie była to zwykła Smerfetka, lecz piękna, kobieca i uwodzicielska, patrząca na człowieka spod długich rzęs. Jej wymalowane usta na czerwono wyginały się w kusicielskim uśmiechu. Nie wiedziała, dlaczego ją założyła, chyba tylko po to, aby dodać sobie odwagi, ponieważ ilekroć widziała Jacka wszystko w niej drżało i czuła się jak przygłupia nastolatka, którą do niedawna jeszcze była. Nie oznaczało to jednak, że czuła do tego mężczyzny tylko to. Oczywiście była urażona, zła i często gęsto pałała do niego nienawiścią za to, że nie pozwalał jej widywać się Marysią. Ostatni raz widziała ją ( i jego również ) jakieś cztery lata temu, na jej urodzinach. Dziewczynka była wtedy rozkosznym maluszkiem z kręconymi włoskami. 

Szybko ogarnęła salon, kuchnię i łazienkę. Odkurzyła również korytarz. Jego wizyta tutaj była nie tyle zaskakująca, co zastanawiająca, bo w końcu to jej matka wychodziła z inicjatywą, aby zaopiekować się wnuczką albo ich odwiedzić.

Po śmierci Tadeusza, która zaskoczyła wszystkich, on wraz z córką i matką sprzedali dom, kupili mieszkanie na Złotnikach. Zaledwie siedem minut jazdy samochodem, lecz ostatni raz widzieli się z Jackiem i Alicją, a także małą Marysią cztery lata temu! Karolina popsuła ich stosunki i od jej ucieczki do Stanów Krzyżanowscy unikali rodzinę Lasków. Co prawda nie dziwiła im się wcale, zwłaszcza Jackowi, ale dlaczego pozbawiali ich kontaktów z Marysią? Tęskniła za tą małą, choć zdawała sobie sprawę z tego, że dziecko jej w ogóle nie pamiętało.

Spojrzała w lustro i uśmiechnęła się smutno. Gdyby wyglądała jak Karola pewnie Jacek spojrzałby na nią inaczej, ale niestety... Choć schudła podczas studiów, to jednak nadal miała boczki, okrągłe biodra i uda. Była niska i figura doprowadzała ją do czarnej rozpaczy. Nie mogła spodobać się komuś takiemu jak Jacek. Owszem, miała adoratorów, lecz żaden z nich nawet w połowie nie był tak wspaniały jak Krzyżanowski. Nawet, gdy traciła dziewictwo nie miała wątpliwości, że chłopak, z którym to robiła nawet w połowie nie był tak dobry w łóżku, jak jej nastoletnie zauroczenie. Teraz jako już niemalże dorosła kobieta wiedziała, że prócz miłości, w grę wchodziło również pożądanie, a ona była gotowa, aby pójść do łóżka właśnie z nim. Szkopuł w tym, że on zapewne wcale tego nie chciał. Był naprawdę daleki od tego, aby przespać się z siostrą byłej żony.

Gdyby nie dzwonek do drzwi, zapewne stałaby tam cały czas, aż pogrążyłaby się w apatii.

Zestresowana podeszła do drzwi. Przełknęła ślinkę, czując jak wszystko gotowało się w niej ze strachu, a także niepewności. Nie widziała go cztery lata! Ona się zmieniła w tym czasie, a czy on również? Westchnęła. Dzwonek zadzwonił ponownie. Drżącą dłonią przekręciła łucznik i po chwili ujrzała przed sobą wysokiego mężczyznę, ubranego jedynie w granatową koszulę wpuszczoną w spodnie nisko zwisające mu z bioder. Na nosie miał okulary przeciwsłoneczne, które idealnie podkreślały jego urodę. Wyglądał lepiej niż Tom Cruise w Top Gun. Lepiej! Cruise nie dorastał mu do pięt. Nie spodziewała się, że Jacek zrobi się tak odurzająco męski. Przybrał na ciele, zmężniał, stał się prawdziwym samcem, od którego było czuć testosteron. Poczuła niepokojące gorąco w dole brzucha. Pożądanie... Silniejsze niż to, które sobie wyobrażała, silniejsze niż cokolwiek do tej pory przeżyła.

- Wpuścisz nas, czy masz zamiar tak stać i się gapić? - zapytał nieprzyjemnym tonem. Natychmiast się ocknęła. Kiedy zdjął okulary, dostrzegła na jego przystojnej twarzy grymas niezadowolenia, a także może i nienawiści. - No, na co czekasz? Możemy wejść?

Spiorunowała go wzrokiem, lecz wpuściła jego i małą dziewczynkę, która trzymał za rączkę. Marysia chowała się za nim tak, aby jej nie dostrzegła. Siostrzenica patrzyła na nią lękliwie wielkimi oczyma. Czarne, kręcone włoski spięte miała w dwa kucyki sterczące na czubku głowy. Była drobna, z pyzatą buzią i rumianymi policzkami. Miała filigranową figurkę, była naprawdę malutka. Była prześliczna!

- Cześć – przywitała się z nią, kompletnie ignorując jej nabzdyczonego ojca i kucnęła, aby zrównać się z nią wzrokiem. - Jestem twoją ciocią. - Wyciągnęła do niej dłoń, lecz ona schowała się za nogą Jacka. Zrobiło się jej przykro. Myślała, że dziewczynka zechce poznać swoją ciocię, lecz nic nie wskazywało na to, że przełamią lody tak od razu. Potrzebowała jeszcze czasu, aby się do niej przyzwyczaić.

Wstała i spojrzała Jackowi w oczy, choć było to trudne, ponieważ był znacznie wyższy od niej, a jego wzrok działał na nią dość osobliwie. Czuła się przy nim skrępowana, choć wkurzył ją tym, że był taki obcesowy.

- Miło jest ją zobaczyć po czterech latach – powiedziała z naciskiem na cztery lata, aby uświadomić mu, że totalnie ich olał, pozbawił obecności Marysi, choć przecież nie zrobili nic złego.

- Twoja mama uprzedziła, że przyjadę, jak mniemam? - zapytał z przekąsem. Boże, czy ten człowiek potrafi być miły, czy bał się, że zabije go odrobina życzliwości?

- Dobrze mniemasz – warknęła zirytowana jego wrogością. W sumie nie powinno ją to smucić, że z powodu Karoliny skreślił całą ich rodzinę. - Cóż się stało, że postanowiłeś nas zaszczycić swoją obecnością? - Skoro on był niemiły, to i ona nie miała zamiaru grać ofiary losu i odwzajemniać się uprzejmością.

Jacek jednak nie odpowiedział od razu, lecz zerknął na Marysię i westchnął ciężko.

- Czy masz coś dla Marysi do kolorowania? Lubi malować – dodał jeszcze. Skinęła głową.

- Idźcie do salonu, zaraz do was dołączę – powiedziała i dłonią wskazała miejsce, gdzie mogli usiąść.

W jej pokoju zawsze panował porządek, dlatego właśnie szybko odnalazła papier do drukarki i całą masę różnokolorowych długopisów, flamastrów i cienkopisów. Z takim właśnie zaopatrzeniem przyszła do salonu. Położyła to wszystko na szklanym stoliku.

- Proszę, to dla ciebie, kochanie – zwróciła się do dziewczynki. Jednak ona przycupnęła przy ojcu, opierając się o jego udo i patrzyła na Amelię z dużą nieufnością. O ile zachowanie Jacka bardziej ją wkurzało, to zachowanie dziewczynki bolało. Jej ojciec musiał chyba to zauważyć, bo złapał ją za rączkę i podprowadził do stolika.

- Usiądź tu, aniołku, możesz się teraz pobawić – powiedział do niej cicho. Przy Jacku Marysia wydawała się taka malutka, mniejsza niż w rzeczywistości była. W końcu ta drobinka chyba przełamała się i kiedy Jacek usiadł z powrotem na kanapie, Marysia wzięła do ręki flamaster i otworzyła go. Amelia natomiast odwróciła się w końcu do swojego wrogo nastawionego rozmówcy, który obserwował córkę z czułym uśmiechem.

- No więc? Wytłumaczysz mi tą nagłą wizytę? - zwróciła się do niego, a gdy spojrzał na nią, jego przystojna twarz wykrzywiła się w grymasie. Czy to rzeczywiście byłoby barbarzyństwem albo pogwałceniem zasad moralnych, gdyby choć przez chwilę popatrzył na nią życzliwszym wzrokiem? Naprawdę nie wymagała wiele. Chciałaby, aby jego twarz wyrażała mniej dezaprobaty, niż w tej chwili. Wiedziała, że Karolina była winna jego zachowaniu, ale co ona mu takiego zrobiła? Westchnęła w duchu i zignorowała jego niechęć. I tak już nic z tym nie zrobi.

- Nie przywoziłbym Marysi tutaj, gdybym nie musiał, ale tak naprawdę nie mogę nigdzie jej zostawić... - powiedział, a Amelia poczuła nagłą ochotę przywalenia mu w łeb żeliwną patelnią. Żeby go mocno, bardzo mocno zabolało.

- Nie musisz tego robić, jeśli nie chcesz... - warknęła, piorunując go wzrokiem. Był przystojny, ale był palantem!

- Uspokój się, dobrze? - powiedział stanowczym głosem, ale zamiast wymóc na niej to, co chciał, jedynie wzbudził w niej jeszcze większą irytacją.

- Nie rozkazuj mi!

- Mogłabyś przestać zachowywać się jak dziecko?

Wstrzymała oddech, mając nadzieję, że to pomoże jej pokonać gniew, który nagle zaczął buzować w jej ciele, niczym lawa w wulkanie, która lada chwila wypłynie na wierzch i zniszczy wszystko, co napotka na swojej drodze. Była tego bliska, lecz pomna na obecność Marysi, powstrzymała się. Po raz kolejny zbombardowała go gniewnym spojrzeniem i skrzyżowała ramiona na piersi, lekko potrząsając nogą. Uniosła wysoko brew i czekała na jego wyjaśnienia.

Oczywiście cieszyła się, że wziął ze sobą córkę, lecz jego obecność mocno działa jej na nerwy. Początkowe uczucie ekscytacji zostawiło po sobie gorzki smak złości. Mógł być przystojny, lecz jego bucowate zachowanie sprawiło, że był po prostu okropny! Pragnęła, aby sobie poszedł. W końcu, ileż można znosić coś podobnego?

- Napijmy się kawy, dobrze? - zaproponował nagle. Patrzyła na niego przez chwilę zdezorientowana. To była prośba czy rozkaz? Czy ten człowiek w ogóle ma pojęcie o jakichkolwiek dobrych manierach?! Nawet tych podstawowych? Sapnęła wściekła i wstała. Dobrze, zrobi mu kawę, byleby tylko przeszedł do rzeczy.

Poszła więc do kuchni i wlała wodę do czajnika elektrycznego.

Usłyszała za sobą kroki. Drgnęła, gdy Jacek odezwał się tuż obok niej. Odsunęła się na bezpieczną odległość i nie patrząc na niego, a nawet starając się go zignorować. Poczuła jednak jego perfumy. Pachniał po prostu bosko. Normalnie nie przepadała, gdy mężczyzna skropił się całym flakonikiem, unikała ostrych zapachów perfum, lecz Jacek... Jacek miał taki zapach, że jego intensywność wcale jej nie przeszkadzała. Wręcz przeciwnie. Pobudzała ją. P o d n i e c a ł a! Musiała jednak wziąć się w garść, ponieważ stał tuż obok niej.

- Ile sypiesz? - zapytała tylko.

- Dwie – padła krótka odpowiedź. Wsypała do filiżanki dwie łyżeczki kawy.

Woda szybko się zagotowała, dzięki czemu mogła zająć czymś ręce, które nagle zaczęły drżeć. Jeśli Jacek był bucem, to mimo wszystko był przystojnym bucem i w obecności takiego mężczyzny nie była w stanie normalnie funkcjonować, ponieważ peszył ją i onieśmielał. Nadal nie wyzbyła się nastoletnich kompleksów.

Zalała kawę i wyjęła z szafki cukierniczkę.

- Możemy tu chwilę zostać. Nie chciałbym, aby usłyszała to Marysia, jest bardzo wrażliwa – mruknął Jacek, a Amelia kiwnęła jedynie głową. Cóż innego mogła zrobić?

- O co chodzi? - wydukała w końcu. No, nie było tak źle. Brzmiała prawie normalnie.

- Nie zostawiałbym jej z wami, gdyby nie zaszła taka konieczność, ale moja matka od niedawna ma problemy ze zdrowiem. Na początku bagatelizowała to, choć ciągle namawiałem ją na wizytę u lekarza. W końcu, stało się tak, że gdy wyjechałem na dwa tygodnie w delegację dostała zawału, dość rozległego zresztą. Muszę ją zawieźć do Warszawy, tam będą ją leczyli, ponieważ jej serce jest dość poważnie uszkodzone... Nie mogę zabrać Marysi ze sobą.

- Mieszkamy od siebie zaledwie siedem minut, a nikt z nas nie miał pojęcia, że twoja mama miała zawał. Szkoda, że odcięliście się od nas... Już nie chodzi o mnie, lecz o moich rodziców, którzy marzą o wnuczce. Kochają Marysię, a ty pozbawiłeś ich możliwości widywania jej. I teraz sądzisz, że zgodzimy się nią zająć? - mówiła głosem pełnym goryczy i rozczarowania. Czy ktoś mógł się temu dziwić? W końcu Jacek skutecznie unikał ich przez ostatnie lata, więc miała prawo czuć się urażona jego propozycją, ale tu chodziło o Marysię, więc decyzja była oczywista.

- Nie ukrywam, że w dużej mierze to wina Karoliny, ale jednak jesteśmy rodziną, co prawda jedynie skoligaconą przez to cholerne małżeństwo, ale jednak rodziną... - warknął zły. A czy to jej wina, że Karolina zaszła w ciąże? Nie. Jej winą też nie było to, że porzuciła go dwa tygodnie po narodzinach córki. - Jeśli się nie zgodzisz, to załatwię opiekunkę...

- Nie! - przerwała mu ostro. - Żadna obca kobieta nie będzie zajmowała się moją siostrzenicą!

- W takim razie ustalone?

- Tak. Zaopiekujemy się nią – powiedziała.

- Doskonale! Jutro podrzucę wam jej rzeczy, dziś jednak wezmę jeszcze ją ze sobą i spokojnie wszystko wytłumaczę.

Wstał od stolika, który przylegał do blatu kuchennego i spojrzał na nią z góry. Poczuła dreszcze, gdy przeszył ją spojrzeniem ciemnych oczu. Przecież to buc, upomniała się w myślach i zerknęła na zegarek. Dochodziła jedenasta.

- Na nas już czas – powiedział tylko i wyszedł. Westchnęła i podążyła za nim. Czemu był taki? Co złego mu zrobiła, że zachowywał się wobec niej tak okropnie? - Marysiu, zbieraj się, idziemy już.

Dziewczynka podskoczyła radośnie i z piskiem rzuciła się ojcu w ramiona. Jacek wziął ją na ręce. Wyglądali razem tak... uroczo. Nawet Krzyżanowski wydawał się mniej gburowaty, gdy trzymał dziewczynkę na rękach. Ale pewnie dlatego, że córkę kochał, a ją nie...

- Miło było cię poznać, mam nadzieję, że wpadniesz jeszcze do nas, co? - zagadnęła ją przyjaźnie, lecz jej entuzjazm szybko przygasł, gdy zobaczyła minę mężczyzny. Kiedy ten człowiek zmieni do niej nastawienie? Chciała pojednania, ale wszystko miało swoje granice, jej cierpliwość także.