17. Ciche dni

Pomimo usilnych starań Doroty, by oderwać Amelię od ciężkich myśli, dziewczyna nadal nie mogła wybaczyć sobie tego, że przez ignorancję straciła dziecko. Nawet po powrocie do domu, gdzie wszyscy starali się żyć normalnie, czuła się tak, jakby z każdego kąta wyzierała cała masa zarzutów.

Jej smutek pogłębił się jeszcze, gdy Jacek uparcie milczał i niemal ją ignorował. To też była jej wina, bo chciała rozwodu. Nie powinno go to dziwić, czy złościć. Pobrali się ze względu na dziecko, a teraz nic ich nie łączyło. Czy warto więc tkwić w takim małżeństwie? Była jednak Marysia i nawet jeśli nie była jej biologiczną matką, to mimo wszystko dziewczynka już ją tak traktowała. Nie mogła odejść ze względu na Marysię. Nie chciała, by mała cierpiała, bo ona nie potrafiła żyć obok Jacka. Między nimi było tak źle, że nie wiedziała już czy lepiej będzie dla nich, gdy się rozstaną, czy spróbują jeszcze uratować namiastkę tego, co powstało między nimi w czasie, gdy była w ciąży.

Jej mąż był opiekuńczy, troszczył się o nią, ale nie wiedziała czy nadal taki będzie, zwłaszcza po tym jak dowiedział się o tym, że chce rozwodu. Dlaczego się tak wściekł?, zastanawiała się cicho. Chciała poznać motywy nim kierujące, ale od tamtej chwili w szpitalu, nie rozmawiali zbyt wiele. Porozumiewali się tylko i wyłącznie w sprawach organizacyjnych.

***

Jacek z każdym mijającym tygodniem czuł się coraz bardziej przytłoczony. Brakowało mu bliskości Amelii, brakowało mu żony, o której śnił po nocach, choć była przecież na wyciągnięcie ręki.

Zatracił się w pracy, wracał tak późno, że często matka karciła go ostro za to, że zaniedbuje córkę i żonę. A on milczał, bo nie wiedział, co odpowiedź. Jasne, że bardzo zaniedbał Marysię i Amelię, ale czasami czuł wstręt, gdy wracał do domu wcześniej i widział żonę taką... cichą. Nie pamiętał już jak brzmiał jej głos, a przecież była tak blisko! Nocą mógłby odwrócić się do niej, roznamiętnić pocałunkami i poprosić, by powiedziała, że go kocha i że nigdy więcej nie pomyśli o tym, by go zostawić.

Jacek chciał właśnie tego. Chciał miłości Amelii, ale nie miał śmiałości, by poprosić ją o wypowiedzenie tych dwóch słów na głos. Amelia chciała rozwodu, więc nie sądził, by chciała o tym mówić.

Kiedy wrócił do domu, wybiła siódma wieczorem. Zmęczony całym dniem usiadł na sofie w salonie i ciężko westchnął. Położył głowę na oparciu, zamknął oczy i przez chwilę marzył, by to wszystko już się skończyło.

Zasnął. Nawet nie wiedział, w którym momencie pokonało go śmiertelne zmęczenie, ale gdy się obudził, zorientował się, że ktoś musiał go znaleźć, bo siedział okryty polarowym kocem. Gdy się podniósł, poczuł nieprzyjemny ból w szyi, cały połamany, zesztywniały. Gdy ujrzał godzinę na zegarku, pokręcił głową. Dochodziła dziesiąta wieczorem. Wszedł na górę, Zajrzał do Marysi, która już dawno spała.

Podszedł do łóżeczka córki i usiadł, delikatnie głaszcząc ją po policzku.

- Przepraszam, bąbelku – mruknął tylko i ucałował ją w czoło. Dziewczynka spała nadal, a on z niechęcią poszedł do własnej sypialni, gdzie na pewno była Amelia.

Spała, gdy wszedł cicho i przez chwilę przyglądał się śpiącej młodej kobiecie. Jego serce wyrywało się do niej, ale twardo stał w progu i tylko pocieszał się widokiem jasnowłosej kobiety. Wszystko poszło nie tak. Ich życie nie ułożyło się tak, jak powinno. Od początku coś im przeszkadzało, coś naprowadzało ich na złe tory, dlatego Amelia zaszła w ciąże, poślubił ją, a teraz zmagał się jej z niechęcią, którą i on powoli zaczął czuć do niej. Nie był w stanie dużej tego wytrzymać, nawet on nie był taki twardy i obojętny.

Wziął szybki prysznic i nawet nie spoglądając w bok, zgasił lampkę nocną i zamknął oczy, by w końcu odpocząć, oderwać się od tej codzienności.

***

Zima nadeszła szybko i niespodziewanie. Wtargnęła do Mielca jedenastego grudnia i od rana zasypywała szare ulice. Złotniki zostały niemal odcięte od świata, pługi nie były w stanie szybko odśnieżyć ulic, więc przez to wiele osób spóźniło się do pracy. Jacek Krzyżanowski również.

Amelia siedziała jak sparaliżowana przy śniadaniu. Zazwyczaj, gdy wstała rano, męża już nie było, więc ten zimowy poranek różnił się od tych ostatnich. Zapatrzona była na widok, który rozciągał się przed nią. Z jadalni doskonale widziała salon i okno. Cały ogród pokryła kilkucentymetrowa warstwa śniegu. Cała sceneria przypominała bajeczny ogród Królowej Śniegu. Uśmiechnęła się i pomyślała, że Marysia na pewno byłaby zachwycona, gdyby poszły teraz lepić bałwana.

Zerknęła w stronę Jacka i zamarła, gdy dostrzegła jak wpatruje się w nią z ciekawością i pożądaniem. Znała już to tlące się uczucie w jego oczach. Wiedziała, co to oznacza, więc czym prędzej odwróciła wzrok i udała, że zajęta jest jedzeniem jajecznicy.

Nienawidziła siebie za to, że nie potrafi przełamać tego milczenia jaki zapanowało między nimi. To, co działo się teraz było jej winą i tylko jej. Jacek starał się, ale zniechęcił go brak reakcji ze strony żony, więc oboje zawiśli w próżni i czekali na to, aż ktoś pstryknie palcem i ruszą ku sobie. Ale kto zrobi pierwszy krok? Ona czy on?

Jeśli będzie czekać na Jacka nigdy się tego nie doczeka, ale czy sama była w stanie podjąć to ryzyko i spróbować jeszcze raz? Zażądała rozwodu, dlatego on się od niej odsunął. Była, jest i chyba zawsze będzie głupia. Kochała go, a mimo to wciąż raniła.

Kiedy Jacek pojechał do pracy, zabierając ze sobą Marysię, Amelia i Alicja posprzątały po śniadaniu. Wymieniły kilka uwag na temat pogody i każda poszła do swoich zajęć.

Już po godzinie Amelia miała dość bezczynności. Gdyby odprowadzała Marysię do szkoły, mogłaby przynajmniej zahaczyć o jakieś sklepy. Przynajmniej dwie godziny miałaby z głowy. Wyjrzała przez okno w sypialni i uznała, że przyda jej się trochę ruchu. Odśnieży podjazd i alejki. W końcu zrobi coś, co odciągnie ją od tego bałaganu w jakim tkwiła.

Alicja zaskoczyła ją, gdy wyszła na zewnątrz.

- Co ty robisz? - zapytała całkowicie zdezorientowana. Amelia podeszła do niej nieco zasapana i oparła się o łopatę.

- Odśnieżam – odparła spokojnie i uśmiechnęła się do zdziwionej teściowej.

- Przecież Jacek może to zrobić, zawsze to robił.

- Chciałam zrobić coś pożytecznego. Mam dość tej bezczynności. Moje życie teraz przypomina raczej próżnię – przyznała się cicho i spuściła wzrok, aby teściowa jak najmniej odczytała z jej oczu.

- Rozumiem. Zrób sobie przerwę i chodź na herbatę. Chcę z tobą porozmawiać.

Amelia oparła o ścianę łopatę i poszła za Alicją do domu. Przy wejściu zdjęła buty, odwiesiła kurtkę i czapkę, rękawiczki i szalik wrzuciła do rękawa kurtki. Usiadła na wysokim stołku i oparła głowę na złożonych rękach. Obserwowała Alicję jak robi dla niej i dla siebie herbatę. Kiedy postawiła przed nią parujący kubek, Amelia wyprostowała się, objęła go dłońmi i upiła z niego niewielki łyk.

- No dobrze. Chyba jesteś gotowa na tę rozmowę – powiedziała kobieta, gdy Amelia zerknęła na nią pytająco.

- To znaczy? - zapytała z wahaniem. Nie wiedziała, czego się spodziewać, choć domyślała się, że będą rozmawiały o Jacku, to jednak nie była pewna nastawienia Alicji do niej i do ich obecnej sytuacji. Miała prawo wypowiedzieć się na ten temat, widziała, co się działo i jak bardzo obojgu to ciążyło.

- Nie powinnam się do was wtrącać, bo nie chcę mieszać niepotrzebnie, ale nie podoba mi się to, co się dzieje. Nie podoba mi się, że traktujecie się uprzejmie, ale tak, jakbyście byli obcymi ludźmi. Nie jesteście. Jesteście małżeństwem. - Niepokój widoczny na twarzy Alicji, sprawił, że Amelia poruszyła się niespokojnie na krześle i próbowała wymyślić odpowiedź, która brzmiałaby logicznie, wiarygodnie, ale jednocześnie nie zdradzała nic. Co miała jej powiedzieć?

- Nie możemy się otrząsnąć po utracie dziecka. Obojgu nam zależało na nim, więc kiedy... Kiedy poroniłam... Rozumiesz, to był cios – zająknęła się i umknęła wzrokiem. Zajrzała do kubka i patrzyła jak para powoli unosi się nad herbatą, otula jej twarz.

- To nieprawda. Mam oczy i widzę, że wasze ciche dni mają drugie dno. Amelio, powiedz mi, co się stało? - łagodny głos Alicji sprawił, że dziewczyna z trudem utrzymywała swe emocje na wodzy. Naprawdę nie chciała zarzucać ją sercowymi kłopotami, ale nie wiedziała, co zrobić. Teściowa mogła okazać się bardzo pomocna, bo znała swego syna na wylot, dobrze wiedziała, co trzeba zrobić, aby przebić się przez tę barierę, którą utworzył wokół siebie. Pytanie było tylko, czy chciała?

Chciała, odpowiedziała sobie w duchu. Chciała się przebić przez jego niechęć, choć wiedziała, że będzie jej ciężko, ponieważ swoim zachowaniem przekreśliła jakąkolwiek szansę na to, by Jacek spróbował przynajmniej w połowie być zainteresowany nią i jej uczuciami.

Westchnęła w końcu i spróbowała coś powiedzieć, cokolwiek.

- Ja i Jacek pokłóciliśmy się w szpitalu i od tamtej pory nie możemy się porozumieć – mruknęła i upiła łyk ciepłej jeszcze herbaty. Otoczyła drżącymi rękoma kubek i spojrzała na Alicję. Kobieta siedziała po drugiej stronie wyspy i patrzyła na nią wnikliwie. Czekała aż powie coś więcej. W końcu dopowiedziała resztę, bo nie potrafiła ukryć tej zadry, która powstała kilka miesięcy temu. - W szpitalu powiedziałam, że chce rozwodu, bo już nic nas nie łączy...

- Naprawdę tak powiedziałaś? - szepnęła zaskoczona Alicja, która najpewniej nie spodziewała się, że Amelia chciała od Jacka czegoś takiego. - I co zrobił?

- Nie był zachwycony moim pomysłem, choć doskonale wie, że między nami nic nie ma i raczej nie będzie.

- Dlaczego tak mówisz? Amelio, nie możesz wiedzieć tego, co czuje Jacek – zaoponowała teściowa i pokręciła ze smutkiem głową.

- A co może czuć? Nigdy nie powiedział mi nic, co mogłoby świadczyć o tym, że... Że czuje coś do mnie więcej, niż tylko pociąg fizyczny.

- A co z tobą? - padło pytanie. Dziewczyna zesztywniała. Wyprostowała się i spojrzała na swoją rozmówczynię. Spodziewała się tego, ale jednocześnie nie była przygotowana, by odpowiedzieć Alicji. - Kochasz go?

Kochała go? Oczywiście, że tak! Każdą cząstką serca i duszy. Nie byłoby dnia, gdyby nie myślała o tym, jak bardzo go kocha i jaki ból zdaje im obojgu.

- Tak – powiedziała w końcu. Nie było sensu kłamać. Po co? Czy to coś zmieni? Nie poczułaby się lepiej, a Alicja nie zasłużyła, by ją oszukiwać w takiej sprawie.

- Więc dlaczego chcesz się z nim rozwieść? Nie wspominam o Marysi, bo wiem, że ją kochasz i nie chcesz jej ranić. Interesują mnie twoja odczucia.

Amelia popatrzyła na Alicję i poczuła pod powiekami łzy. Co miała jej powiedzieć? Czuła się zagubiona, samotna i nieszczęśliwa. Nie wiedziała, co robić. Bała się każdego kroku w stronę Jacka. Nie chciała, by ją ranił. Ale ileż można tkwić w tym zawieszeniu i wiecznym wyczekiwaniu? Ile jeszcze spędzi bezsennych nocy, walcząc z własnym sercem i ciałem?

- Bo Jacek mnie nie kocha, a ja już dłużej nie mogę tego wytrzymać. Nie mogę tkwić w tym małżeństwie! - odpowiedziała wzburzona, czując falę złości na Jacka i na siebie. Zwłaszcza na siebie.

- A pytałaś go o to, co do ciebie czuje? - zagadnęła łagodnie Alicja, patrząc na nią wyczekująco.

- A to nie jest oczywiste? Nie sądzę, że mnie kocha. Zresztą, nigdy go nie chciałam do tego zmuszać. Mam swoją godność i nigdy nie poproszę Jacka o miłości. To chyba nie na tym to polega, prawda?

Alicja nic nie odpowiedziała, tylko pokiwała głową. Milczały przez chwilę. Siedziały tak, każda roztrząsając ten problem na swój sposób.

Kiedy herbata się skończyła, Amelia wstała.

- Muszę skończyć odśnieżanie. Przynajmniej na coś się przydam Jackowi – mruknęła i skierowała swe kroki do wyjścia. Zatrzymała się jednak gwałtownie, gdy usłyszała słowa teściowej.

- Amelio, jesteś mu bardziej potrzebna niż wam obojgu się wydaję. Jesteście dumni i uparci, ale nie możecie wiecznie uciekać od uczuć. Przez to tylko ranicie się nawzajem.

Dziewczyna potrząsnęła głową i spojrzała ze smutkiem na kobietę. Alicja się myliła. Jacek jej nie potrzebował, ale ona jego tak, tylko że już miała swoją szansę, aby go zdobyć i poległa na całej linii.