14. Dobra wróżba

Amelia długo nie mogła pozbierać się po kłótni z matką. Krystyna natomiast była tak rozżalona i rozczarowana, że przez dwa tygodnie nie odzywała się do nikogo, w ciszy własnego serca cierpiąc z powodu córki. Dorota pocieszała ją jak tylko mogła. Chodziły na zakupy, spacerowały i wspólnie opiekowały się Marysią.

- Melko, mogę do ciebie mówić „mamo”? - zapytała Marysia, pewnego, ciepłego wieczoru, gdy Amelia rozmawiała z Alicją i Jackiem o ślubie. Krystyna Lasek odmówiła brania udziału w planowaniu imprezy tłumacząc się nawałem pracy.

Po słowach dziewczynki w salonie zapadła krępująca cisza. Amelia spojrzała na Jacka. Patrzył na nią z nikłym uśmiechem na ustach i ciepłem w oczach. Kiwnął głową lekko, dając jej znak, że nie sprzeciwia się pomysłowi córki. Amelia zgodziła się więc, a Marysia pisnęła radośnie i wskoczyła dziewczynie na kolana, tuląc się do niej mocno.

- Marysiu, nie tak energicznie – poprosił łagodnie Jacek, widząc jak Marysia skacze na kolanach przyszłej żony.

Amelia spojrzała na Jacka. Ten wydał jej się mocno zaniepokojony. Nic jej nie groziło, a on zachowywał się tak, jakby rzeczywiście coś mogło się stać dziecku. Marysia wyszeptała ciche „przepraszam” i już całkiem spokojna siedziała na jej kolanach.

Dziewczynka szybko poszła spać, a Amelia, uproszona przez Alicję, posiedziała z nimi jeszcze chwilę. Jednak kobieta po jakimś czasie wstała i skierowała się do sypialni, tłumacząc się bólem głowy. I w taki sposób Jacek i Amelia zostali całkiem sami w salonie. Krzyżanowski natychmiast przesiadł się na sofę, na której siedziała dziewczyna. Ta z kolei popatrzyła na niego zaniepokojona. Coś w jego oczach błysnęło, jakby zadowolenie, ale nie miała pojęcia, z czego mógłby być tak zadowolony.

- Nie mieliśmy jeszcze okazji poważnie porozmawiać, a zdaje się, że mam kilka spraw do wyjaśnienia – zapowiedział cicho, łagodnym tonem, od którego przebiegł jej wzdłuż kręgosłupa ciepły prąd. Poczuła się błogo, gdy otulił ją miękki jak aksamit tembr głosu. Nawet nie musiał się specjalnie wysilać, aby czuć się tak, jakby jej dotknął. Miał niesamowitą zdolność wywoływania w niej dreszczy rozkoszy.

- O czym chcesz rozmawiać? - wykrztusiła, gdy w końcu wróciło do niej poczucie rzeczywistości i przestała drżeć od jego głosu.

- O nas. Przykro mi, że nie pójdziesz do kościoła w białej sukni, bo pewnie o tym marzysz. Ślub weźmiemy w urzędzie, więc nie będzie miał wiele wspólnego z tym, o czym marzy każda kobieta. Uwierz mi, że gdybym mógł cofnąć czas, to zrobiłbym i nie żeniłbym się z Karoliną....

Rozczuliła ją jego troska o jej marzenia, ale w końcu zazwyczaj nie ma tak, jak człowiek chce. Marzyła o pięknej białej sukni, która wycisnęłaby łzy z oczu wszystkim zebranym w kościele, ale marzyła także, by u jej boku szedł Jacek Krzyżanowski. Połowa tego spełniła się, więc czy miała prawo narzekać, że jej ślub odbędzie raczej w skromnym gronie przy biurku z urzędnikiem zamiast księdza? Raczej nie, choć w sercu poczuła lekkie ukłucie, żal o to, że nie włoży koronkowej sukni falującej u stóp.

- Dziękuję za to, ale naprawdę, nie musisz się tym dręczyć. Tak naprawdę uważam, że to nie suknia jest najważniejsza tego dnia, ale ludzie, którzy się pobierają. My... My mamy wyjątkową sytuację, jak wiele innych par, więc ślub jest dobrym posunięciem. Nie chcę, by nasze maleństwo miało problemy z powodu naszych dziwnych zawirowań.

Jacek popatrzył jej głęboko w oczy, a potem przysunął się do niej blisko, aż jego klatka piersiowa przylgnęła do jej piersi. Serce uderzyło o żebra mocno i głęboko, jakby chciało jej przypomnieć, że jest i nie jest obojętne na Jacka. Nieświadoma swoich gestów, podniosła dłoń i lekko ułożyła ją na jego torsie, tuż nad sercem mężczyzny.

- Wiesz, co podoba mi się w tobie najbardziej? - mruknął tuż przy jej ustach. Zbliżył się tak bardzo, iż miała wrażenie, że jego wargi muskają jej. Gorący oddech mężczyzny otulił ją i powoli zniewalał umysł, a z pomocą męskich perfum działał zaskakująco szybko. Już niemal zapomniała o czym rozmawiali...

- N-nie wiem... Co? - jęknęła, czując się coraz bardziej skołowaną, coraz bardziej podatną i uległą.

- To, że ze stoickim spokojem przyjmujesz to, co oferuje ci życie. A przecież wiem, znam cię trochę, i wiem, że chciałabyś pięknego ślubu. Nie narzekasz i nie masz pretensji. To jest w tobie piękne. Ty cała jesteś piękna. Wyglądasz jak marzenie faceta. - Zaparło jej dech w piersiach od tych słów. Zajrzała mu głęboko w oczy, aż poczuła gorąco wypełniając ją od środka.

- A czy wyglądam jak twoje marzenie? - zapytała w końcu, gdy udało jej się zebrać jeszcze szczątki logicznego myślenia. Chciała to wiedzieć, bo nie miała pojęcia, co o niej myślał. Chodziło także o kobiecą próżność.

- Tak.

Jedno krótkie słowo, a potrafiło wywołać w niej taką burzę. Rozpętało coś, co sama nie potrafiła zatrzymać.

Tym razem, gdy ich wargi zetknęły się w gorącym pocałunku, wiedziała, że cała inicjatywa wyszła od Jacka. Najpierw przyciągnął ją do siebie mocno, aż poczuła na biodrze jego wzwód. Zachłysnęła się z wrażenia, ale nie wycofała. Jego widoczne podniecenie sprawiło, że i ona sama poczuła je w podbrzuszu. Pocałował ją powoli, głęboko, a gdy otworzyła usta, wsunął w nią język, aż jęknęła z rozkoszy rozlewającej się po całym ciele. Jacek odsunął się od niej na chwilę, patrząc na nią skrzącymi się oczyma, ale potem znów przysunął się do niej, by ją pocałować, a ona, znów, nie protestowała. Dlaczego? Jaki był cel jej oponowania, skoro pragnęła go i marzyła o jego pocałunkach? Przecież pożądanie, to nie miłość, mogła pozwolić sobie na to, by uchylić przed Krzyżanowski tę część tajemnicy. Nic się nie stanie, a ona nadal będzie żyła w bezpiecznym poczuciu, że jej serce nie jest zagrożone.

Kochała Jacka, ale bała się tej miłości, bała się samego Jacka, ponieważ kompletnie nie potrafiła przewidzieć jego zachowania, gdy na głos powie to, co tkwiło w niej od wielu lat, a w ostatnich miesiącach zdecydowanie się nasiliło. Mógł ją przecież odtrącić, sugerując, że ich małżeństwo powinno zostać włożone do szuflady z napisem „białe małżeństwo”. Pewnie tego oczekiwał, choć jej myśli miał się nijak do tego, co właśnie robili.

Mimo zamętu i pożądania poczuła, jak Jacek odsuwa się od niej, wysuwa dłonie spod koszulki, które tak niepostrzeżenie wsunął. Patrzył na nią przenikliwie, aż w końcu przemówił do niej nieco zbyt ostrym głosem.

- O co chodzi? - mruknął, przeszywając ją spojrzeniem. Jego oczy w świetle lampki stojącej w kącie, nabierały ciemniejszej, głębokiej barwy. Amelia zapragnęła zanurzyć się w niej, bo wiedziała, że ten mężczyzna na dnie duszy ukrywa wiele sekretów i myśli, z którymi nigdy się nie dzielił, z nikim.

- Przepraszam. Po prostu pomyślałam o dziecku... - odparła niepewnie i odsunęła się na drugi koniec sofy. Jacek spojrzał na nią oszołomiony.

- O Boże! Dziecko! Przepraszam cię. Trochę się zagalopowałem. Mam nadzieję...

- Spokojnie, pocałunki na pewno nie zaszkodzą maleństwu, ale po prostu chcę być trochę ostrożniejsza – powiedziała łagodnie, przerywając mu gorączkowe tłumaczenie.

- W porządku. Co prawda staniemy się małżeństwem, ale może na czas twojej ciąży zaprzestaniemy wszelkiego kontaktu fizycznego? – zaproponował ugodowo. Chyba na poważnie wziął jej słowa o dziecku, a przecież to była pierwsza myśl, która jej przyszła do głowa, gdy cały ich zapał ostygł. Czy to znaczyło, że powoli stawała się matką, którą myśli o dziecku i stawia je na pierwszym miejscu? Uśmiechnęła się i opuszkami palców dotknęła ust Jacka. Były miękkie, ciepłe i jeszcze lekko nabrzmiałe od pocałunku.

- A po ciąży? - zapytała, patrząc na niego niepewnie.

- Po ciąży możemy się kochać tyle, ile zechcesz. Codziennie, cały czas – odparł, a potem pochylił się nad nią i złożył na jej ustach gorący, powolny pocałunek, który wypalił w jej sercu piętno. Była już jego, na zawsze. To była jego przysięga. Złożył ją niczego nieświadomy, a ona czuła się tak, jakby droga, którą szli zaczęła się w końcu prostować.

Oderwał się w końcu od niej. Amelia uznała, że czas wracać do domu. Było już późno i zrobiła się śpiąca, dlatego poprosiła Krzyżanowskiego o to, by ją odwiózł do domu. Zabrał kluczki z wieszaka i złapał ją za rękę.

W samochodzie panowała cisza, ale wcale nie czuła się nią skrępowana czy sfrustrowana. Odpowiadało jej to, bo po tylu scysjach, walkach na słowa, wydawało jej się, że ich relacje przybierały inny kształt. Miała taką nadzieję. Jacek starał się, widziała to i doceniała. Ona też nie miała zamiaru być ciągle wredna.

Gdy dojechali na miejsce, Jacek pochylił się w jej stronę. Odwróciła twarz, oczekując pocałunku, ale poczuła muśniecie warg na obojczyku, by po chwili poczuć je na szyi. W końcu doczekała się lekkiego muśnięcia na wargach. Otworzyła usta, ale wcale nie zamknął ich pocałunkiem.

- Dobranoc, Amelio. Zadzwonię do ciebie jutro – powiedział cicho, a dziewczyna poczuła się rozczarowana. Spodziewała się pocałunku, ale uśmiechnęła się do Krzyżanowskiego i wyszła z samochodu, życząc mu dobrej nocy.

Jacek odjechał, gdy Amelia zniknęła we wnętrzu bloku. Im bliżej była swojego mieszkania, tym większą niechęć czuła do tego miejsca. Rozumiała gniew matki i rozczarowanie ojca, ale potraktowali ją tak, jakby kogoś zabiła. Może ich zachowanie nie byłoby tak nerwowe, gdyby ojcem dziecka okazał się ktoś inny? Dlaczego nie mogli przejść nad tym do porządku dziennego tak, jak przeszli do powrotu Karoliny?

Nagle ją olśniło! Mama przecież powiedziała, że skoro wróciła jej starsza siostra, to ona i Jacek jakoś myśleć o wspólnej przyszłości! Zagotowało się w niej i w ponurym nastroju weszła do mieszkania. Zignorowana, jak zwykle, przez matkę, weszła do kuchni, nalała sobie soku i zamknęła się w pokoju.

No jasne, mama chciała, żeby Karolina wróciła do Jacka i oboje znów się pobrali i stworzyli Marysi rodzinę, dlatego jej ciąża wszystko pokrzyżowała. Czy jej matka nie brała pod uwagę tego, co czuł Jacek albo czego chciała Karolina? Przecież żadne z nich nie chciało powrotu do tego momentu sprzed sześciu lat.

Najwidoczniej jej matka nie pojmowała, że drogi tych dwojga już dawno się rozeszły, a ucieczka Karoliny przekreśliła jakiekolwiek szanse na to, by Marysia odzyskała mamę, prawdziwą mamę. Teraz ona miała nią być, ale najwidoczniej najważniejsza była Karolina.

Czuła się źle z tym, jakby była gorszą córką. A przecież nie uciekła, nie zostawiła małego dziecka i męża bez słowa wyjaśnienia! Musiała jednak pogodzić się z tym i iść dalej. Marysia ją kochała, Alicja akceptowała i nie robiła wyrzutów, a Jacek... Jacek po prostu był i starał się. Doceniała to i sama też robiła wszystko, aby naprawić ich relacje.

***

Dzień, w którym miała wyjść za Jacka okazał się pochmurny, wietrzny i deszczowy. Niebo zasnuło się ciemnymi, ciężkimi chmurami, z których przed godziną jedenastą lunął deszcz. Amelia patrzyła na szary krajobraz za oknem. Miała ochotę się rozpłakać. Jej ślub miał być skromną uroczystością, zwieńczoną obiadem w restauracji, ale pogoda postanowiła zakpić z niej i poskąpić słońca. Ostatnie dni sierpnia po prostu wywoływały w człowieku smutek.

Modliła się bezgłośnie o piękną pogodę, lecz nic się nie zmieniało. Poczuła ciepły dotyk na dłoni. Odwróciła się i dostrzegła zatroskaną twarz Jacka. Na pewno wiedział, jak bardzo zależało jej na pięknej pogodzie.

- Amelio, tylko nie płacz! - poprosił cicho, unosząc jej drżącą dłoń do ust. Gdy ją pocałował, poczuła znajome języki ognia w dole brzucha. Na chwilę odrzuciła myśli o paskudnym dniu i uśmiechnęła się do Krzyżanowskiego.

- Hej, blondi, nie martw się. Moja babcia powtarzała, że deszcz w dniu ślubu, to dobra wróżba – odezwał się nagle Filip Rozner, który dzisiejszego dnia miał być kierowcą młodej pary, a także świadkiem Jacka.

- Deszcz? Chyba żartujesz – prychnęła, choć w sercu poczuła ukłucie nadziei.

- Serio. Przecież po deszczu wychodzi słońce, po burzy tęcza, prawda? - zapytał radośnie i zatrzymał się przed urzędem, w którym mieli się pobrać.

- Niech ci będzie, ale wiedz, że pogoda i tak niszczy mój nastrój – mruknęła tylko. Jacek szybko wyskoczył z samochodu z ogromnym parasolem i podszedł do jej drzwi.

Gdy wyszła, uniosła oczy i posłała w stronę szarego nieba cichą, pełną nadziei modlitwę. Chciała być szczęśliwa, chciała, by Jacek ją pokochał.

Amelia wyglądała ślicznie w białej sukience, falującej wokół kolan. Koronkowa, skromna kreacja z dekoltem w serek, sprawiła, że Jacek koniecznie chciał zaszyć się z dziewczyną w sypialni i po prostu zdjąć z niej to cacko, rozpuścić włosy i scałować z twarzy ten lekki smutek głęboko zakorzeniony w sercu. Wiedział, że cierpiała z powodu nie tylko niechcianego męża, ale także z powodu słów Krystyny.

Bardzo żałował, że nie było go wtedy przy tej rozmowie, bo na pewno nie omieszkał powiedzieć pani Lasek, co o tym wszystkim myśli. Mógł zrozumieć jej awersję do ich małżeństwa, do niego, ale czy koniecznie musiała psuć całą uroczystość swoimi humorami? Nie zwracał na nią uwagi podczas uroczystości, ale gotowało się w nim ze złości, gdy przypomniał sobie, jak Amelia opowiadała mu o reakcji rodziców. Porzucił jednak wszelkie złe myśli, gdy spojrzał na wystraszoną twarz jego żony. Uśmiechnął się do niej, a potem, gdy nadszedł koniec uroczystości, pochylił się w jej stronę do pocałunku.

Pocałował ją lekko, przelotnie, ale starał się przekazać w tym geście wsparcie i troskę. Amelia jednak wydała się być zaskoczoną jego zachowaniem i na chwilę zesztywniała. W tym czasie Filip uzbrojony w aparat zaczął pstrykać zdjęcia młodej parze, a także gościom zebranym w jasnej, dość sporych rozmiarów sali.

- Pocałujcie się jeszcze raz – poprosił, machając do nich ręką. Uśmiechał się w ich stronę i kiwał głową. Jacek z wielką ochotą spełnił jego prośbę i już po chwili trzymał Amelię w ramionach. Dziewczyna niemal zniknęła w jego uścisku, ale nie wyrywała się i nie szarpała. Pocałowała go i wtedy Filip odwrócił się do Doroty.

- Nie rób mi żadnych zdjęć – fuknęła, patrząc w jego stronę spod przymrużonych powiek.

- Dlaczego? Każdy musi zostać uwieczniony, przecież to taka wspaniałą uroczystość! - zawołał i przekrzywiając obiektyw nacisnął palcem na guzik. Rozbłysł flesz, a Dorota spiorunowała bruneta wzrokiem, w którym tliło się również rozbawienie.

W tym czasie nieliczni goście uformowali się w szyku, aby złożyć parze życzenia. Pierwsza była Marysia, która w różowej sukience, ciemnych lokach i wielkiej kokardzie na czubku głowy wyglądała jak słodki ptyś, starała się życzyć tatusiowi i mamusi życzenia. Szybko jednak schowała się za tatą, zawstydzona wystąpieniem publicznym. Po córce Jacka, przyszła kolej na jego matkę.

- Życzę wam, moi kochani, przede wszystkim miłości. Kochajcie się i odnajdźcie wspólną drogę. - Ucałowała ich i podeszła do Marysi, zabrała ją i ulokowała się z tyłu, tuż przy biurku.

Po Alicji przyszedł czas na Karolinę. Jacek nie był zachwycony jej obecnością, dlatego, gdy przy najbliższej okazji powiedział byłej żonie kilka słów; żeby nie próbowała nawet podchodzić do Marysi. Była dla niej obcą osobą i nie miała do niej żadnych praw.

- Życzę wam tego samego, co Alicja: miłości, a także szczęścia na nowej drodze życia – szepnęła i ucałowała Amelię w policzek. Młodsza siostra przyjęła to z niewielkim entuzjazmem, ale uśmiechnęła się do Karoliny. Jacek pokiwał głową.

Zrobiło się dość niezręcznie, gdy nadeszła kolej rodziców Amelii. Dziewczyna spojrzała hardo matce w oczy. Kobieta uśmiechnęła się do niej lekko, wyciągnęła ręce i ją przytuliła.

- Miłości, miłości i jeszcze raz miłości. Małżeństwo to bardzo trudna droga, ale mam nadzieję, że wam uda się przejść przez te okropne meandry i znajdziecie to, czego szukacie – powiedziała łagodnie i ucałowała córkę.

Amelia z powodu zachowania matki wszystko, co powiedziała, przyjęła z dystansem i pewnym chłodem, choć nie chciała psuć kobiecie nastroju, ale jednak nie mogła po prostu zapomnieć tego, co do niej powiedziała, ani późniejszego jej zachowania. Krystyna odeszła rozczarowana barkiem entuzjazmu ze strony córki. Jej miejsce zajął Bogusław, ten jednak opowiedział żart, pogratulował im i postarał się po prostu zrobić wszystko, aby zatrzeć nieprzyjemne chwile.

- No dobra, to ja wam życzę dużo szalonego seksu! - zawołała radośnie Dorota, czym sprawiła jęk zażenowania Amelii, śmiech Jacka i Filipa, a także nieprzychylne spojrzenia ze strony starszej części gości.

- Na litość boską, Dota, tu jest dziecko! - powiedziała Amelia i rzuciła ukradkowe spojrzenie w stronę dziewczynki. Ta jednak była niezainteresowana całą sytuacją, gdyż oglądała wieczne pióro urzędnika.

***

Całą uroczystość po podpisaniu dokumentów przeniesiono do restauracji poza Mielcem. Lokal dysponujący kilkoma dużymi salami, dlatego Jacek postarał się, aby jedna z nich dostała się im na wyłączność.

Sala była zdecydowanie mniejsza w porównaniu do tych, które widział, gdy przyszedł oglądać lokal, ale na ich potrzeby zdecydowanie wystarczała. Była jasna, na ścianach wisiały zdjęcia z różnych części województwa: tama na Solinie oraz Bieszczady królowały pośród fotografii, ale Amelia rozpoznała również inne miejsca. Nie przyglądała się jednak zdjęciom, musiała skupić się na obecnej chwili i postarać się wyjść przed gośćmi na uśmiechniętą, choć w sercu czuła coś zgoła innego.

Tuż przed daniem głównym Jacek ogłosił, że chce przemówić.

- Nie wygłupiaj się – syknęła niezadowolona Amelia. Jacek musnął palcami jej wyciągniętą dłoń i uśmiechnął się łagodnie, próbując ją tym pocieszyć. Nie uspokoił ją tym gestem. Nie chciała, aby przemawiał, przecież wszyscy wiedzieli w jakiej sytuacji się znaleźli, więc nie było potrzeby jeszcze mówić o tym na głos, chociaż wtedy atmosfera zostałaby oczyszczona? Ale miała opory, aby przed rodziną i przyjaciółmi roztrząsać ich wątpliwości. Co z tego, że każdy nie wierzył w to, iż ich małżeństwo przetrwa długie lata, to się nie liczyło, bo jeśli będą się starać jak do tej pory, to ciche prognozy mogą się nie sprawdzić. Amelia nie chciała się rozwodzić.

- Spokojnie, skarbie, chcę tylko podziękować – szepnął do niej, nachylając się w jej stronę. Gdy ustami musnął płatek jej ucha, poczuła przebiegające wzdłuż kręgosłupa ogniste języki, które po chwili ulokowały się w dole brzucha. Posłała mu spojrzenie pełne żaru i uśmiechnęła się skrępowana. Jacek popatrzył na nią z wysoko uniesioną brwią i uśmiechnął się znacząco.

- Myślę, że to niepotrzebne – jęknęła głucho i odsunęła się od niego, ale mężczyzna nie pozwolił jej zabrać dłoń spod palców. Muskał jej nadgarstek kciukiem i uśmiechał się tak, jak uśmiecha się mężczyzna do siebie, gdy zdoła uwieść kobietę. Nie spodobało jej się to, ale ciało mówiło coś innego.

- Potrzebne – mruknął jeszcze chropowatym głosem i uderzając łyżeczką o wysoką szklankę, wstał. Przy stole zrobiło się cicho. Nawet Marysia urwała swą opowieść w połowie i patrzyła wyczekująco na ojca. - Dziękuję za uwagę. Chciałbym powiedzieć kilka słów. Sądzę, że powinniście je usłyszeć, bo są dla mnie bardzo ważne, dla Amelii, mojej żony, także. Chcę wam podziękować za przyjście tutaj. Ślub to ważna sprawa. Wszyscy wiedzą jaka jest sytuacja, więc nie będę tu o niej wspominał z przyczyn wszystkim wiadomym. Amelio, wiem, że nie o takim ślubie marzyłaś, ale obiecuję ci, że postaram się, by nasze wspólne życie wynagrodziło ci to. Będę się starał o to. Ty i Marysia jesteście teraz najważniejsze i cokolwiek się stanie, to nie pozwolę was skrzywdzić, pamiętaj o tym. - W sali zapadła cisza, a Amelia walczyła ze łzami w oczach. Bała się uwierzyć w jego słowa, bo to oznaczało, że Jacek przyznaje się publicznie, że nie tylko zależy mu na jej zdrowiu i szczęściu, ale czuje coś więcej. Odniosła się do tej przemowy z dystansem, choć nie mogła pokonać w sercu uczucia, które w tej chwili ją ogarnęło. Kiedy spojrzała Jackowi w oczy doznała tego samego uczucia, co kiedyś, gdy wiele lat temu ujrzała go pierwszy raz: opanowało ją gorąco, serce zaczęło galopować, a krew szumieć w uszach, w brzuchu pojawiło się stado motyli, a żołądek zawiązał się w supeł. Zakochała się w Jacku Krzyżanowskim po raz drugi i wiedziała już, była pewna, że to uczucie nie miało już nic wspólnego z nastoletnim zauroczeniem. Kochała całą sobą.

Jacek w krótkich słowach podziękował także rodzicom, przyjaciołom, a także Marysi za obecność na przyjęciu. Na koniec życzył im smacznego i zasiadł do stołu.

Kiedy nastała przerwa między jednym daniem a drugim, Jacek wyszedł razem z Filipem. Rozner zapalił papierosa, poczęstował również Jacka, który ku zdziwieniu przyjaciela zgodził się na zapalenie jednego.

- Od wieków tego nie robiłem – powiedział Jacek po wypuszczeniu z ust obłoków dymu. Nie myślał o tym, że będzie śmierdział dymem, musiał zapalić jednego.

- Podziwiam cię i zazdroszczę. Też chcę rzucić palenie, ale jakoś tak... Nie mogę. Nie mam motywacji, a poza tym, jak się wkurwię, to mogę przynajmniej papierosa zapalić, bo bić nie chcę – mruknął Filip i odwrócił się w stronę lasu.

Stali poza ogrodzeniem, osłonięci świerkami, które rosły po drugiej stronie. Mieli chwilę ciszy i spokoju. Jacek jej potrzebował, tylko dlatego, że przebywając obok Amelii myślał o jednym: o seksie. Starał się jej nie dotykać, żeby nie wywoływać w sobie sensacji, ale ciężko było trzymać ręce z daleka od niej.

- No i co, żonkosiu, jak czujesz w roli męża po raz drugi? - zapytał po kilku sekundach ciszy, przy okazji trącił go łokciem w żebra.

- Inaczej niż sześć lat temu. Na pewno nie czuje żadnego dyskomfortu. Wiem, że będzie dobrze, bo z Karoliną... Bałem się tego, co zrobi. - Wsunął jedną dłoń do kieszeni. W drugiej trzymał tlącego się papierosa, który smakował znacznie gorzej, niż pamiętał.

- Amelia jest inna niż jej siostra, to widać. Życzę wam miłości – odpowiedział Rozner i zgasił niedopałek. - Wracam do środka. Idziesz?

- Nie, zostanę jeszcze trochę. Muszę przemyśleć kilka spraw.

- W porządku. Powiem im, żeby cię nie szukali.

Gdy Jacek został sam, dostrzegł na niebie tęcze. Może rzeczywiście deszcz to dobra wróżba?