9. Za daleko

Amelia odetchnęła z ulgą, gdy w końcu udało jej się wyrwać z mieszkania. Miała dość tego szczebiotu, tego udawania, że wszystko jest w porządku. Nie było i nie będzie! Nie mogła znieść myśli, że rodzice zachowywali się tak, jakby Karolina nie uciekła za granicę. Nie było jej sześć lat, to za dużo, aby jeszcze oczekiwać wybaczenia. Kiedy znalazła się poza obrębem osiedla, odetchnęła z ulgą i skierowała się w stronę lokalu, w którym umówiła się z Dorotą. Liczyła na to, że przyjaciółka przyjdzie sama, bo potrzebowała jej rady od serca, choć Łukasz doskonale wiedział o jej sytuacji, wolała jednak nie mieszać go do tego. To były jej prywatne sprawy, które wolała omówić tylko i wyłącznie z Dorotą.

Przyszła kilka minut przed umówionym czasem, więc odnalazła stolik w kącie i wzięła menu, aby zamówić coś do picia.

- Już jestem! - powiedziała przyjaciółka, gdy zjawiła się kilkanaście minut później. Była kompletnie rozkojarzona, oczy świeciły jej się jak dwie latarnie, policzki miała lekko zarumienione. Amelia westchnęła tylko, rzucając jej jeszcze znaczące spojrzenie i podsunęła jej szklankę z colą i kostkami lodu. - Dzięki, chcę mi się pić.

- Nie dziwie się – powiedziała z przekąsem, ale zaraz uśmiechnęła się do niej złośliwie, puszczając oczko.

- Och... - zarumieniła się tylko i posłała dziewczynie zawstydzone spojrzenie. Amelia jednak wzruszyła ramionami i nie ciągnęła już tego tematu. - W porządku, miałyśmy rozmawiać o tobie. No więc? Opowiadaj! - zażądała Dorota i pociągnęła ze szklanki spory łyk napoju.

Amelia zaczęła streszczać ostatnie dni, nie pomijając żadnego szczegółu. Opowiedziała Dorocie wszystko, co wiedziała i pamiętała. Po skończonej opowieści odetchnęła z ogromną ulgą. W końcu wyrzuciła z siebie coś, co tkwiło w niej od kilku dni i sprawiało, że nawet oddychało jej się ciężko. A teraz wszystko się unormowało, przynajmniej formalnie.

- Jacek jest nieobliczalny, nie wiadomo, co strzeli mu do głowy – powiedziała w końcu Dorota, głęboko się nad czymś zastanawiając. Amelia potwierdziła to kiwnięciem głowy i wzruszeniem ramion.

- Tak, dlatego nie wiem, czy jest sens w ogóle to zaczynać.

- No właśnie. Już wiesz, co do niego czujesz? Kochasz go, Amelio? - zapytała rudowłosa i spojrzała przyjaciółce prosto w oczy. Ta patrzyła na nią przez chwilę w milczeniu, aż w końcu na obliczu Melki dało się zauważyć ogromne niedowierzanie.

- O Boże, tak! Kocham go – powiedziała w końcu, przyznając się do uczucia, które nareszcie wyklarowało się dzięki słowom. Gdyby Dorota nie zadała jej tego pytania i gdyby sama nie odpowiedziała na nie, pewnie przez następnie tygodnie zastanawiałaby się, co do niego czuje. A teraz... Przyznała się i kolejny ciężar spadł jej z serca. Czuła się z tym lepiej, lżej i napawało ją optymizmem na kolejne dni. Może wszystko się ułoży? Może... Tego nie mogła być pewna, ale nie chciała pisać czarnych scenariuszy, jeśli mogło coś się udać. Z drugiej jednak strony lepiej być mile zaskoczonym, niż gorzko się rozczarować.

- No to posłuchaj serca. Brzmi to dość ckliwie, ale czasem lepiej wsłuchać się właśnie w to, co ono ma do powiedzenia, niż je ignorować.

Dorota miała rację. Stawka była co prawda dość wysoka, ale może powinna zaryzykować? Cóż jej szkodzi, tym bardziej, że Karolina wróciła i nie wiedziała, co zrobi Krzyżanowski w tej sprawie. W końcu, gdy mu opowiadała o powrocie byłej żony nie wyglądał na zszokowanego. Wiedział o tym? Musiała go o to zapytać, przecież miała prawo wiedzieć.

Dopiły napoje i zaczęły zbierać się do wyjścia. Opowiedziały sobie wszystko, co chciały, więc nie było sensu już przedłużać spotkania, tym bardziej, że Dorocie najwidoczniej było śpieszno do Łukasza. Amelia uśmiechnęła się widząc zakochane spojrzenie przyjaciółki, która wspominała o swoim mężczyźnie. Wiedziała, co czuła. Miłość nie pyta, przychodzi, bo tak jej się chce, a to człowiek dopiero decyduje, co z nią ma zrobić.

Wchodząc do domu jeszcze wciąż nad tym myślała. Dopiero, gdy spostrzegła butelkę wina w salonie otwartą i do połowy wypitą, a na sofie mamę i Karolinę, wszystkie jej myśli wyparowały z głowy. Skupiła się na gniewie na siostrę i nienawiści.

- Już wróciłaś? - zapytała matka, która najpewniej przeczuwała to, że Amelia zaraz mogła zniszczyć dobrą atmosferę. Miał rację, dziewczyna miała na to ochotę, ale nakazała sobie bezwzględny spokój. Uśmiechnęła się do mamy, ale zignorowała Karolinę.

- Tak, nie chciało nam się już siedzieć. Idę spać. Dobranoc, mamo.

***

Marysia poszła już spać, więc wziął laptopa i poszedł z nim na taras. Otworzył drzwi, aby słyszeć córkę, gdy się obudzi. Pracował w ciszy i skupieniu, gdy nagle napadła go myśl o Amelii i o tym, co mu dziś powiedziała.

Wiedział o kim mówił, kogo miała na myśli. Musiałby być skończonym idiotą, aby tego nie wiedzieć. Mówiła o nim. Czyżby nadal go kochała? Miała szesnaście lat, gdy obdarzyła go szczeniackim zauroczeniem, lecz dziś była już dorosła i jej uczucia na pewno różniły się od tych sprzed lat. Tylko co miał teraz zrobić? Przede wszystkim musiał się trzymać od niej z daleka, ponieważ to mogłoby się źle skończyć. Gdyby Amelia dała mu tylko znak, ani chwili nie wahałby się i zdarłby z niej ubranie. Od ostatniego razu, kiedy uprawiał seks, minął niemal rok. Wtedy też postanowił, że nigdy więcej nie będzie szukał kobiety pośród znajomych. Marlena okazała się być świetną kochanką, ale zbyt szybko uznała, że może mieć go na wyłączność. Sprawę szybko zatuszował, dzięki czemu incydent nie otarł się o Marysię i jego matkę, choć wtajemniczył ją oględnie w to, co się stało.

Teraz jednak miał do czynienia z Amelią, romantyczką, która nadal wierzyła w istnienie księcia z bajki na białym rumaku. Nie krytykował tego zachowania, ale nie chciał potem niepotrzebnych komplikacji. W ogóle niczego nie chciał od Amelii.

Tydzień minął mu na podobnych rozmyślaniach i zmaganiach z własnymi potrzebami, których przecież nie był w stanie do końca stłamsić. Pracował do późna, a gdy przychodził Amelia razem z Marysią już spały. Od paru dni, obie sadowiły się na sofie i wtulone w siebie słodko drzemały. Jacek wtedy siadał na fotelu i w ciszy je obserwował. Matka i córka. Tak to wyglądało. Odpędzał od siebie takie myśli i nie dopuszczał ich do siebie, bo czuł, że to wszystko może zmienić. Jeśli nie zdystansuje się do tego, na pewno znajomość z Amelią skończy się katastrofą, ale nie potrafił oderwać oczu od jej sylwetki spoczywającej na sofie, jej przymkniętych oczu i piersi opadających się i wznoszących w lekkim, sennym oddechu.

Któregoś wieczoru nie zastał córki i Amelii w salonie, lecz w sypialni Marysi. Obie, jak zwykle zresztą, spały razem. Tym razem jednak Marysia leżała na cioci i wczepiła się w nią małymi rączkami, na policzkach widniały ślady łez. Płakała?, pomyślał ze ściśniętym sercem. Będzie musiał zapytać o to Amelię, która najwidoczniej uporała się z problemem, ponieważ nawet do niego nie zadzwoniła, a wiedział, że zrobiłaby to, gdyby nie umiała uspokoić Marysi.

Przymierzył się do obudzenia Amelii, ale zdał sobie sprawę, że nie może tego zrobić, bo wiązało się z tym, że i córkę pozbawi snu, a nie chciał tego. Na pewno była bardzo zmęczona, a jutro jechała na kolejną wycieczkę, więc postanowił nie wybudzać Amelii i obie zostawić w spokoju.

Zszedł na dół, zjadł kolację i z lampką wina, wyciągniętego prosto z lodówki, wyszedł na taras. Zaświecił wszędzie światła, oszczędzając jedynie schody i piętro, i w końcu usiadł na drewnianej huśtawce wyłożonej puchatymi poduszkami. Odpychał się jedną nogą, drugą wsunął pod siebie i z odchyloną głową słuchał cykających świerszczy i szczekających w oddali psów. Letni wieczór wydał mu się tak błogo spokojny, zupełnie inaczej było z nim. W środku targały nim sprzeczne emocje i uczucia. Szalała w nim istna burza wszystkiego. I kompletnie sobie z tym nie radził. Czuł, że lada chwila złamie się podda się, pozwalając na to, aby Amelia wpłynęła do jego życia i zajęła w nim nie najważniejsze, lecz szczególne miejsce. Miał trzydzieści lat, dwie firmy odziedziczone po ojcu i na koncie jedno nieudane małżeństwo. Nie chciał wchodzić w to ponownie, tym razem jednak z młodszą siostrą Karoliny. Przez ostatnie dni nachodziła go myśl, czy gdyby Amelia byłą starsza, to czy byłby z nią i udałoby mu się stworzyć idealny związek? To było zbędne gdybanie, ponieważ nigdy nie dowie się, jaka byłaby Amelia będąc najstarszą z rodzeństwa. Miał nadzieję jednak, że nie upodobniłaby się do Karoliny, ponieważ dziewczyna była słodka i urocza, a także zakompleksiona. Reagowała dość emocjonalnie, żeby nie powiedzieć agresywnie, na każdą próbę porównania ją ze starszą siostrą, choć przecież nikt nie miał niczego złego na myśli, a zwłaszcza on, gdy ostatnim razem próbował pokazać jedynie, że wcale nie jest taka jak Karolina... A wtedy ona wypaliła z tym, że chcę zdobyć faceta swoich marzeń... Nie mogła go mieć, ponieważ on już nie był dla niej. Nigdy nie był dla niej odpowiedni, ale tym razem chodziło o Karolinę niż o niego samego.

***

Obudziła się spocona. Przy sobie poczuła małe ciałko. Tuż obok spała Marysia, leżała plecami do niej w pozycji embrionalnej. Zdołała to dostrzec w bladym świetle, które padało przez okno. O matko!, pomyślała i zsunęła się z łóżka powoli. Wzięła w dłonie buty, które zdjęła nim położyła się z siostrzenicą i wyszła pospiesznie z pokoju. Na dole ruszyła ku drzwiom wyjściowym, ale w końcu opamiętała się, a resztki snu szybko z niej uleciały. Jeśli nie ma jeszcze Jacka, to nie może jej tak zostawić. Ale rzęsiście oświetlony salon, a także korytarz prowadzący na taras podpowiedział jej, że Krzyżanowski jednak jest w domu. Czemu więc jej nie obudził? Dlaczego pozwolił jej tu zostać na noc? Ruszyła ku tarasowi.

Przywitał ją ciepły wieczór, cykanie świerszczy i błogi spokój. Wzrokiem odszukała Jacka, który spał na huśtawce. Lampka już opróżniona, leżała przewrócona pod ławką. Całą postać mężczyzny spowijała pomarańczowa poświata małych kinkietów w kształcie motyla.

Amelia westchnęła z rezygnacją i podeszła cicho do huśtawki, aby poprawić przewrócone szkło. Nim jednak się pochyliła dobiegł ją cichy, nieco zaspany głos Krzyżanowskiego.

- Zostaw, niech leży – mruknął cicho i po chwili podniósł się do pozycji siedzącej. Miał potargane włosy i zaspany wzrok, a jego twarz pokrywał lekki zarost. Ścisnęło ją w żołądku, gdy spostrzegła, że jest po prostu zmęczony. Nie fizycznie, lecz psychicznie. Choroba matki, samotne wychowanie dziecka, a także firmy... Musiał się czuć wszystkim przytłoczony.

- Dlaczego mnie nie obudziłeś? Jest środek nocy – powiedziała, czując się źle z tym, iż w jej głosie dało się słyszeć lekki wyrzut. Nie chciała, aby to tak zabrzmiało.

- Przepraszam – mruknął tylko.

Amelia patrzyła na jego uniesioną ku niej twarz, spokojne oczy i usta, ani radosne, ani smutne. Po prostu bez wyrazu. Chyba dlatego zrobiła to, co miało mieć znacznie większe skutki, niż mogła przypuszczać. Wyciągnęła dłoń i lekko przesunęła palcami po policzku mężczyzny, który na chwilę przymknął powieki.

- Jesteś zmęczony – szepnęła. Usiadła obok niego, wciąż jednak gładząc jego twarz. Miała wrażenie, że Jacek pochylił się w jej stronę, ale mogło jej się wydawać, bo padł na niego cień i nie była pewna, czy uczynił jakikolwiek ruch.

- Och, Amelio – jęknął głucho i nagle złapał ją za ramiona, mocno do siebie ją przyciągając. Upuściła wciąż trzymane przez nią buty i pozwoliła, aby miażdżył jej ramiona w stalowym, desperackim uścisku.

Nawet nie wiedziała, kiedy i jak to się stało, ale Jacek nagle pochylił się i gwałtownie ją pocałował, wsuwając w jej usta swój język. Jęknęła zaskoczona. Krzyżanowski odsunął się od niej na chwilę, mierząc ją skrzącymi się w ciemności oczami. Bojąc się, że przerwie to, co zaczął, Amelia usiadła mu na kolanach i przyparła go do ławki, czując wzbierające w niej pożądanie. Najwidoczniej Krzyżanowski wcale nie miał zamiaru zaprzestawać pocałunków, ponieważ roześmiał się cicho ze słyszalną ulgą i wsunął pod jej bluzkę dłonie, aby pieścić jej brzuch, plecy, systematycznie przesuwając się do przodu, ku nabrzmiałym od żądzy piersiom. Nie musiała go pytać, żeby wiedzieć, iż jej pragnie, bo dowód dostarczył jej zaraz po tym, gdy naparła na niego całym ciałem, wprawiając w ruch huśtawkę. Jego męskość nabrzmiała i zrobiła się twarda. Uśmiechnęła się pod nosem i nim zdołała opuścić ją odwaga rozsunęła mu spodnie. Wsunęła dłoń pod ciasne bokserki i złapała jego twardą męskość, delikatnie pieszcząc ją palcami.

Paliło ją w środku, musiała go mieć. Chciała poczuć go w sobie głęboko, aby mieć przynajmniej tę odrobinę szczęścia podczas pośpiesznych chwil skradzionych na tarasie. Jacek raz po raz jęczał, w rytm jej ruchów. Jej dłoń wciąż pieściła jego penisa z lekkością i niezwykłym wyczuciem. Po chwili oboje pozbyli się górnej części ubrań. Amelia całowała Jacka w usta, lecz ten po chwili oderwał się od niej i gorącymi ustami rozpoczął swą leniwą, wzbudzającą w obojgu jeszcze większe pożądanie, wędrówkę, którą zakończył na lewej piersi odzianej jeszcze w stanik. Biały materiał przeszkadzał mu w pieszczeniu jej, więc szybko zdarł go, jednym ruchem tylko go odpinając. Jego wilgotne usta przyssały się do jej nabrzmiałej sutki i zaczęły powoli ssać, aby całkowicie pozbawić ją kontroli. Wiła się, ocierała się o niego podczas tych kilku chwil słodkiej, małej rozkoszy. Przestała go pieścić i wsunęła drżące dłonie w gęstwinę czarnych włosów na głowie, zaciskając na nich palce w przypływie pożądania.

W chwili, gdy przesunął się z ustami na drugą pierś, jedną dłonią rozpinał jej spodenki, a drugą obejmował w pasie. Dotarł do jej kobiecości i zagłębił się w jej gorącym i mokrym wnętrzu, palcami wymuszając na niej rytm. Serce waliło jej jak oszalałe, dyszała również ciężko, co on. Oboje płonęli w gorączce, która opanowała ich spragnione ciała. Była blisko szczytu, gdy nagle wysunął z niej palce i pospiesznie ich rozebrał, aby całkowicie się pozbyć ubrań, które przeszkadzały im w dalszej ekstazie.

- Nie przerywaj... Nie przerywaj... – wydyszała pospiesznie, gdy Jacek położył się na niej.

- Ani mi się śni – mruknął z ustami tuż przy pępku. Jedynie przez chwilę Amelia pomyślała, że nie ma ponętnych kształtów, które podnieciłyby Jacka, ale jemu najwidoczniej wcale to nie przeszkadzało, ponieważ ustami zaczął wodzić po rozgrzanej skórze na brzuchu, czuła kropelki potu, które nagle spadły mu z nosa wprost do jej pępka. Jęknęła głucho i znów wsunęła drżące palce w czuprynę kochanka, jakby szukając w niej oparcia, ponieważ miała wrażenie, iż za chwilę spadnie głęboko w przepaść.

- Kochaj mnie – poprosiła cicho. Jacek spełnił jej prośbę, bo nagle zsunął się niżej, niemal siadając na podłodze i musnął wargami najpierw jedno udo, potem drugie, aż w końcu przywarł do niej, pieszcząc ją ustami, językiem wsuwając się głęboko w jej kobiecość. Amelia wyginała ciało, jęczała, kręciła głową pod naporem doznawanych uczuć. Orgazm powoli nadchodził, głębokimi, ciężkimi falami, aż poczuła w końcu Jacka w sobie. Tak, jak chciała: głęboko. Miał mocne, pewne pchnięcia. Jego członek wypełnił ją, czuła go gorącego, twardego i jednocześnie miękkiego. Zaciskała się wokół niego, aż oboje wystrzelili w spazmach gorączki, która oblała ich niespodziewaną falą kulminacji. Drżeli oboje, spoceni, zaspokojeni i chwilowo szczęśliwi.

Jacek pociągnął ją za ręce, aż otarła się o jego nagi tors, ten jednak wcale nie chciał się z nią kochać tak, jak myślała. Położył się na ławce i pociągnął ją na siebie. Mocno ją do siebie przytulił, głaszcząc po plecach. Ta noc okazała się być znacznie bardziej gorętszą, niż mogła przypuszczać Amelia.

Obudziły ją radosne śpiewy ptaków. Ona sama czuła się podobnie. Rozpierała ją energia, pomimo tego, że obolała. Serce waliło jej jak oszalałe, ale po chwili przestało, gdy zorientowała się, że jest sama. Leżała okryta kocem na kilkunastu poduszkach. Jej ubrania wisiały na oparciu. Ubrania Jacka zniknęły. Poczuła się zawiedziona, lecz nie przejęła się tym zbytnio, jak i tym, że ta noc naprawdę skomplikuje ich relacje. Będzie dobrze! Musiało być.