8. (Nie)wyczekiwany powrót

- No, mała, wskakuj – rzuciła Amelia, gdy Marysia po kąpieli, czysta i pachnąca kwiatowym mydłem oraz żelem do kąpieli, udała się z ciocią do pokoju. Dziewczyna odsunęła kołdrę i poczekała, aż siostrzenica wskoczy na miejsce. Ułożona wygodnie, wpatrzyła się w nią z oczekiwaniem.

- Opowiesz mi bajkę? - zapytała w końcu, gdy Melka nie reagowała. Amelia uniosła brwi i popatrzyła na małą twarzyczkę dziewczynki. Była podobna do Jacka, ale miała coś z Karoliny. 

- Jasne. - Rozsiadła się wygodnie obok poduszki, na której spoczęła głowa Marysi i automatycznie, w ogóle nie kontrolując swoich odruchów zaczęła głaskać ją po głowie tak, jak robiła to niegdyś jej matka, gdy była w wieku siostrzenicy.

Przez chwilę zastanowiła się, a potem układając kolejne fragmenty bajki, zaczęła opowiadać. Po kilkunastu minutach dostrzegła, że Marysia śpi. Odsunęła się od niej delikatnie i powoli, aby jej nie zbudzić, a potem wstała i zgasiła światło. Otworzyła jednak drzwi na korytarz, aby słyszeć dziewczynkę, gdy się obudzi. Zapalone światło zostawiła jedynie na schodach, aby na korytarzu nie panowały takie ciemności. Zeszła w końcu na dół i usiadła w salonie na sofie. Odchyliła głowę do tyłu i z ciężkim westchnieniem wypuściła powietrza. Czy powinna bawić się w uwodzenie Jacka? Gdyby był sam mogłaby się poważyć na taki krok, lecz w grę wchodziła Marysia, z którą nie chciała się rozstawać, ani myślała jej skrzywdzić. Jeśli Jacek ją odrzuci, zrani ją, to na pewno zabroni jej kontaktów z córką. Do tego nie mogła dopuścić.

Sięgnęła po książkę i ponownie zagłębiła się w lekturę. Ponieważ czytała fragment, w którym kompletnie nic się nie działo, poczuła jak powieki opadają jej na oczy, aż przymknęła je i zasnęła.

Dopóki nie otworzyła oczu, nie miała pojęcia, co się stało. A gdy uchyliła powieki dostrzegła nad sobą zmęczoną twarz z bardzo smutnymi oczami, w których również malowała się troska i coś jeszcze, choć jej wyobraźnia cały czas pracowała.

- Jacek? - zapytała ochrypłym od snu głosem i mrużąc powieki starała się przyzwyczaić oczy do światła, które padało sama nawet nie wiedziała skąd.

- Tak. Marysia śpi? - Miał łagodny, pełen czułości i troski głos. Zapatrzyła się na niego na chwilę, aby rozkoszować się echem jego słów, pozwolić, aby fale ciepła oblały jej ciało i zakotwiczyły w sercu, choć na chwilę, by poczuć jego dotyk miękkich warg jedynie w wyobraźni. - Amelio? - Dotknął jej w taki sposób, że spojrzała na miejsce, gdzie jego palce delikatnie muskały nagą skórę ramion. Westchnęła nieco rozmarzona, lecz opamiętała się szybko i usiadła, dopiero teraz odczuwając skutki niewygodnej pozycji. Bolała ją szyja i głowa, a do tego miała zdrętwiałą rękę.

- Tak, śpi. Dlaczego tak długo cię nie było? - zapytała, starając ukryć wyrzut w głosie. Nie do końca jej się to udało, bo Jacek skrzywił się, odsunął się od niej i usiadł na fotelu obok. Amelia ugryzła się w język, ponieważ pragnęła jego bliskości i nie chciała, żeby się od niej odsuwał, ale w porę się powstrzymała.

- Przepraszam – mruknął niechętnie i spojrzał na nią z ukosa. Nie wyglądał na zadowolonego, ale nic nie powiedział. - Była grzeczna?

- Tak, Marysia to kochane, bezproblemowe dziecko – odpowiedziała z godnie z prawdą, starając się nie wspominać o tym, co działo się po jego telefonie.

- Czy bardzo płakała po moim telefonie?

- Trochę, ale nie przejmuj się – rzuciła szybko, widząc jego zmartwioną twarz – uspokoiłam ją. Naprawdę. Ciepła kąpiel i historia na dobranoc poprawiły jej humor. Nie przejmuj się, nie było tak źle. - Pochyliła się do przodu i po prostu dotknęła jego nadgarstka. Był to spontaniczny gest. Kiedy Jacek spojrzał na jej dłoń, trzymającą delikatnie jego nadgarstek, Amelia speszyła się i już chciała zabrać rękę, gdy nagle Krzyżanowski otoczył jej dłoń swoją i ścisnął lekko.

- Dziękuję, Amelio – szepnął, myślami błądząc gdzieś daleko.

Jacek chyba nie miał pojęcia, co wyczyniał z nią jego dotyk, co robił z jej sercem i żołądkiem, o ciele nie wspominając. Gdy po wieloletniej przerwie przyszedł do niej, sądziła, że już zawsze będą na siebie tak warczeć, ale myliła się. Zmieniło się trochę, choć Jacek nadal trzymał dystans, ona nie potrafiła być na niego zła. Wiedziała, że robiła źle, ale po prostu nie mogła, nawet jeśli Krzyżanowski miał do niej pretensje i ukryty żal. Patrząc w jego ciemne oczy i czując jego ciepłe palce na dłoni, wiedziała, że zbliża się do granicy, której nie mogła przekroczyć, ale bardzo chciała. Jeśli wyjdzie poza nią, skończy się to nie tylko złamanym sercem, ale również cierpieniem Marysi, a na to nie mogła pozwolić. Nie chciała być samolubna, chciała, żeby wszystko wyglądało inaczej...

Jacek przerwał kontakt, na co zareagowała cichym westchnieniem. Dlaczego tak po prostu nie mógł jej przytulić? Albo pocałować? Potrzebowała go.

- Wszystko w porządku? - usłyszała cichy, nieco zatroskany głos Krzyżanowskiego. Spojrzała na niego z namysłem. Nie było, ale czy powinna zarzucać go własnymi uczuciami? Wtedy miałaby już wszystko za sobą, nie musiałaby zastanawiać się i kombinować, co dalej, ponieważ to kolejny krok należałby do Jacka.

- Tak – odpowiedziała cicho, kiwając przy tym głową, jakby chciała dodatkowo przekonać samą siebie. - Muszę już wracać do domu. Marysia śpi. Gdybyś zgłodniał, to jedzenie masz w piekarniku. Wystarczy podgrzać. Dobranoc, Jacku.

- Zaczekaj, Amelio – powiedział nagle Jacek i wstał, Amelia patrzyła na niego niepewnie. Zrobiło jej się żal Jacka, choć przecież nie powinno. W końcu sam sprawił, że nie miał nikogo, kto mógłby zająć się jego córką. Jego przyjaciele mieli własne rodziny, a jego najbliższa rodzina nie miała na to czasu lub mieszkali za granicą.

- Tak? - zapytała, gdy Krzyżanowski milczał i przypatrywał jej się w skupieniu.

- Jest mi przykro z powodu mojego zachowania. Nie powinien był was ignorować przez tyle lat. Tak naprawdę nie mam pretensji do ciebie i twoich rodziców, lecz do Karoliny. Tak naprawdę nie zdawałem sobie sprawę z tego, że krzywdzę moją córkę odcinając ją od dziadków i cioci – odpowiedział w końcu z nikłym, ciepłym uśmiechem. Amelia westchnęła i drążącą dłonią poprawiła włosy. Nie wiedziała, co powinna mu powiedzieć. Najwidoczniej Krzyżanowskiego dręczyły wyrzuty sumienia, a ona nie chciała dokładać mu więcej, informując go o tym, iż Karolina wraca. Postanowiła, że powie mu to innym razem. Albo w ogóle. Bo przecież Karolina nie mogła zostać w Mielcu dłużej, niż dwa tygodnie.

- No cóż, chyba nie powinniśmy się na ciebie gniewać. Moi rodzice nie mają do ciebie żalu, ale ja... Jestem pamiętliwa, ale nie chcę pogarszać naszej relacji. Po prostu... Lepiej będzie, gdy dla dobra Marysi zaczniemy się nią wszyscy opiekować. Kocham tą małą i zrobię dla jej dobra wszystko.

- Dziękuję – odpowiedział Jacek z wyraźną ulgą. Amelia natomiast poczuła, że ciężar, który dźwigała odkąd Jacek przypomniał sobie o nich po tej długiej przerwie, nagle przestał istnieć. Poczuła się teraz lekka i pełna nadziei. Może jednak wszystko się ułoży? Napełniona nową nadzieją po prostu podeszła do niego i przytuliła go. Póki nie zorientowała się, co zrobiła rozkoszowała się jego ciepłym ciałem i łagodnym zapachem perfum, które sprawił, że jej ciało zatęskniło za jego dotykiem. Nawet przelotnym. Jednak świadomość tego, co wyprawiała szybko ją dopadła i odsunęła się od niego, nie bardzo wiedząc, co zrobić.

- Pójdę już. Dobranoc – mruknęła przez zaciśnięte zęby złoszcząc się na swoją naiwność.

- Poczekaj, odprowadzę cię – zaproponował Krzyżanowski, ale Amelia szybko się wymówiła i uciekła z jego domu, nim zdążył cokolwiek powiedzieć.

Ponieważ do domu miała kawałek drogi postanowiła skorzystać z miejskiej komunikacji. Poszła na najbliższy przystanek i sprawdziła rozkład jazdy. Autobus miał przyjechać dopiero za godzinę. Już dawno było po zachodzie słońca i zrobiło się trochę chłodno, lecz Amelia nadal była rozgrzana od dotyku. Co prawda Jacek jej nawet nie objął, ale ich ciała na chwilę spotkały się, gdy go przytuliła. Teraz wiedziała, że zwykły pocałunek nie wystarczył, aby całkowicie ugasić jej rosnącą tęsknotę. Prawda była taka, że pragnęła seksu, z Jackiem, bo tylko on potrafiłby ugasić palące pragnienie, które tliło się w niej. Czy zdoła się oprzeć, jeśli sprawy przyjmą nieoczekiwany obrót? Lepiej by się czuła, pragnąc Jacka, gdyby między nimi nie było tylu przeszkód. Nawet jeśli Krzyżanowski zgodziłby się choćby na sam romans, to na pewno jej rodzice na pewno oponowaliby wobec tej znajomości. Ciężko westchnęła patrząc w stronę, skąd przyszła.

W ostatnim czasie bardzo dużo rozmyślała, o wiele za dużo, lecz nie mogła na to nic poradzić. Z toku myśli wybił ją nadjeżdżający mks, który ze świstem zatrzymał się tuż przed jej nosem i równie głośno odjechał, trzęsąc się na każdej nierówności, jaka pojawiła się na drodze. Po kilkunastu minutach dotarła na przystanek tuż niedaleko jej bloku, lecz zrezygnowana nie od razu wróciła do mieszkania. Napisała mamie sms-a, że wróci późno i ruszyła w stronę Tesco. Uznała, że kupi sobie piwo i wypije je w zaciszu własnego pokoju. Chciała na chwilę oderwać się od tych wszystkich wątpliwości, niedomówień i strachu.

Tesco przywitało ją chłodem, zapachem pieczonych bułek i atmosferą, która panowała tylko i wyłącznie w tak dużych sklepach. Ludzie jak zwykle kręcili się między półkami, co sprawiało, iż sklep wiecznie tętnił życiem. W głośnikach słychać było niewyraźny głos kobiety, która obwieszczała nowe promocje, prosiła o podejście jakiegoś Michała z działu ogrodniczego do kadr i monotonnym głosem zachęcała do kupowania produktów na przecenach. Amelia skierowała się do działu z alkoholami. W tle grała cicha melodia, umilając czas spacerującym klientom, lecz dziewczyna nawet nie miała ochoty wbijać się w rytm pozostałych ludzi.

Po wybraniu piwa, zdecydowała się również na wino. A cóż jej zaszkodzi napić się czegoś bardziej wykwintnego? Odnalazła półkę z winami wytrawnymi i zagarnęła pierwszą lepszą z brzegu butelkę i z takimi zakupami udała się do kasy. Po drodze zagarnęła jeszcze paczkę chipsów i puszkę solonych orzeszków.

- Amelia? - usłyszała nagle męski głos tuż za sobą. Odwróciła się w tamtą stronę i ujrzała przed sobą uśmiechniętą twarz Mariusza. Nieco zmartwiał widząc, jak obserwuje ją uważnie. Przez chwilę jego oczy błądziły po jej ciele, aż poczuła nieprzyjemne dreszcze. - Cóż za niespodzianka! - powiedział, gdy w końcu raczył podnieść na nią wzrok. Melka wykrzywiła się w nieznacznym uśmiechu i kiwnęła głową.

- Dobry wieczór – przywitała się nieco zbyt oficjalnie, czując, że wcale nie chcę tu być. Mariusz, owszem, był miły, ale nic poza tym. Odbierała go jako przesadnie uprzejmego, choć pewnie miało to związek z jego pracą. Musiał być miły, zwłaszcza, że mężczyźnie pracującemu jako przedszkolanek na pewno było ciężko znaleźć pracę.

- Posiada pani kartę clubcard? - usłyszała w pewnym momencie Amelia. Zamrugała powiekami, otrząsając się z rozmyślań. Kasjerka patrzyła na nią wyczekująco, aż ta poda jej kartę. Kiedy to zrobiła, zakupy zostały zeskanowane i dziewczyna po chwili mogła zapłacić. Zerknęła ukradkiem na Mariusza, który wciąż na nią patrzył.

- Robisz imprezę? - zapytał, gdy kasjerka zaczęła wydawać jej pieniądze. Amelia wzięła od niej resztę, zapakowała wszystko do torby i uśmiechnęła się do chłopaka, który, jak stwierdziła z zadowoleniem, miał więcej zakupów.

- Tak. Jednoosobową – dodała jeszcze i odeszła od kasy.

Po niecałych piętnastu minutach znalazła się w mieszkaniu. Udała się od razu do swojego pokoju i wszystko wyłożyła na niewielki stoliczek stojący na środku pokoju. Nie powinna ryzykować kolejnym kacem, ale z drugiej strony potrzebowała rozluźnienia. I to bardzo dużo. Szkoda, że nie miała obok siebie Doroty, która kontrolowałaby jej zachowanie, bo naprawdę nie wiedziała, co się z nią stanie, gdy wypije to wszystko. Zmierzyła puszki piwa wzrokiem i jednak uznała, że sobie dziś odpuści. Wstawi je do lodówki, aby mieć je zawsze pod ręką. Dziś skupi się na winie i chipsach, choć obie te rzeczy nijak do siebie pasowały.

Gdy Amelia wzięła kąpiel i przebrała się już w piżamę, na korytarzu spotkała mamę, która patrzyła na nią zatroskanym wzrokiem.

- Już wróciłaś? - usłyszała cichy głos matki. Obejrzała się przez ramię i dostrzegła ją w drzwiach sypialni. Stała skulona z założonymi rękoma na piersi. Włosy miała w nieładzie. Amelia kiwnęła głową i wyjaśniła wszystko, przepraszając za brak odezwu. - W porządku. I tak myślałam, że jesteś z Dorotą. W każdym razie, nawet przez myśl mi nie przeszło, że mogłaś być u Jacka. Wiem, że zajęłaś się Marysią, ale czy to przypadkiem nie za dużo, Amelio?

- Nie, dlaczego?

- Rozumiem, że chcesz pomóc, ale mam wrażenie, że angażujesz się w znajomość z Jackiem bardziej niż to konieczne. Nie chcę, żeby cię zranił, bo sam jest zraniony przez Karolinę.

- Nie martw się o to, nie pozwolę na to.

- Mam nadzieję.

To, że nie pozwoli, nie oznacza, że tak się nie stanie.

***

Dni szybko przerodziły się w tydzień, potem jeszcze kolejny, aż okazało się, że powrót Karoliny był bardzo blisko. Miała przyjechać gdzieś na początku lipca, co wytrąciło Amelię z równowagi. Dorota dzielnie ją wspierała, ale Amelia nie chciała rzucać cienia na jej własne szczęście, ponieważ Łukasz i Dorota świetnie do siebie pasowali i byli parą, choć znali się tak krótko. Jednak sama Dorota powtarzała, że ma wrażenie, iż zna go całe życie. Amelia życzyła jej wszystkiego najlepszego, jednocześnie myśląc, że sama niewiele miała wspólnego ze szczęściem i nie wiedziała, czy kiedykolwiek będzie jej dane tego zaznać. Wierzyła jednak, że kiedyś na pewno wszystko się ułoży, niekoniecznie idealnie, ale na tyle, aby przestać się zadręczać myślami o Jacku. Czy kiedykolwiek o nim zapomni? Czy była w stanie to zrobić? I nadal nie odpowiedziała sobie na pytanie Doroty: co chciała do niego czuć?

W końcu musi coś zrobić, bo ta niepewność ją wykończy. Ten strach przed utratą kontaktu z Marysią i Jackiem, a nawet Alicją.

Amelia w przeciągu trzech tygodni zżyła się z Marysią tak bardzo, iż mała odważyła się poprosić ojca o własny telefon, aby mogła sama dzwonić do cioci, którą i tak już uważała za prawie mamę. Prawie, bo na razie tatuś nie wykazywał ochoty na to, aby Amelia nią została. Dla dziewczynki było jasne, że Melka już nią jest, ponieważ zachowywała się dokładnie jak mama. Opiekowała się nią, gotowała jej obiady, a także odbierała z przedszkola i czasami dała jej niespodziankę. Amelia kochała małą i wiedziała, że gdyby teraz Jacek zapytał ją poważnie o ślub, zgodziłaby się bez wahania. A ponieważ tak się nie stanie nigdy, nie łudziła się, że będzie między nimi różowo.

Na dwa dni przed wyjazdem Amelia była po prostu zdenerwowana i wszystko wyprowadzało ją z równowagi. Starała się kontrolować złość, ale nie bardzo jej wychodziło. Nie pomagała jej również myśl, że Karolina zamieszka z nimi na jakiś czas, a potem przeniesie się gdzieś tam.

- Idziesz, Melko? - zapytała Marysia, gdy w piątek po szkole wybrały się na lody. Amelia z roztargnieniem potrząsnęła głową i zapłaciła za lody. Powolnym krokiem ruszyły w kierunku domu.

Gdy dotarły na miejsce, okazało się, że Jacek już wrócił do domu. Poczuła jak serce bije jej w przyspieszonym rytmie. Przełknęła nerwowo ślinkę i ruszyła podjazdem w stronę domu. Krzyżanowski wyszedł im na spotkanie. Był uśmiechnięty i rozluźniony. W granatowej koszuli wpuszczoną w spodnie od garnituru i z rozpiętym kołnierzykiem wyglądał bardzo seksownie. Aż dziw, że do tej pory nie znalazł żadnej kandydatki na żonę.

- Jesteście – powiedział Jacek, gdy znalazł się blisko nich. Marysia rzuciła się ojcu w objęcia, tuląc się do niego i jednocześnie trajkocząc mu wprost do ucha. Amelia stała z boku, obserwując tę scenę i nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić. Ścisk w gardle, a także w żołądku sprawił jej niemal fizyczny ból. Pętla zawiązana na sercu zacisnęła się jeszcze mocniej. Skrzywiła się, ale szybko odwróciła twarz, ponieważ Krzyżanowski odwrócił się do niej z uśmiechem na ustach. Zamarła na ten widok, patrząc na niego urzeczona.

- To ja już... pójdę – wyjąkała Amelia i zaczęła się powoli wycofywać do bramy.

- Zostań z nami jeszcze trochę – poprosił Jacek. - Po drodze kupiłem obiad, zjedz z nami.

Amelia wahała się tylko chwilę, choć w głowie huczały jej słowa matki, że za bardzo angażuje się w znajomość z Jackiem. Nie, to nie prawda. Czy przyjęcie zaproszenia na obiad było aż takie złe? Gdy ruszyła pod górkę za Jackiem, który na rękach niósł córkę, czuła, że robi źle, ale nie mogła się powstrzymać. Nie mogła tak po prostu zapanować nad sercem, które wyrywało się do Krzyżanowskiego.

Dania były jeszcze ciepłe, gdy zasiedli całą trójką do stołu, toteż Amelia uznała, że Jacek musiał na chwilę przed nimi wrócić do domu. Zakupiony przez niego obiad składał się z dania głównego, czyli najzwyklejszego w świecie rosołu, z dania drugiego: pulpetów z ziemniakami i zestawem surówek, a także deseru w postaci kremówek. Wszystko to wyglądało tak smakowicie, iż Marysia po chwili skończyła jeść, jednocześnie obwieszczając, że chce deser. Jacek nałożył jej na talerzyk kremówkę i usadowił w salonie, natomiast on i Amelia zostali jeszcze w jadalni.

Amelia bawiła się z drugim daniem, co chwilę zerkając na Jacka, który siedział rozparty na krześle i obserwował córkę. Dziewczyna nie potrafiła się na niego napatrzeć, lecz gdy Krzyżanowski spoglądał w jej stronę natychmiast odwracała spojrzenie. Kiedy skończyła jeść, postanowiła porozmawiać z nim o Karolinie, która wracała już w niedzielę. Nie mogła przemilczeć tego faktu, zwłaszcza, że Mielec nie był dużym miastem i na pewno wpadną na siebie kiedyś lub Krzyżanowski dowie się o jej przyjeździe od znajomego.

- Muszę ci coś powiedzieć – rzekła cicho, lecz gdy Jacek spojrzał na nią zmieszała się i upuściła trzymaną w ręku łyżeczkę. Podniosła ją i zaczęła się bawić. Nie wiedziała jak zareaguje Jacek, ani co zrobi, bała się, że odsunie się od niej lub co gorsza, zechce odnowić kontakty z byłą żoną. Tego by już nie chciała. - Sama byłam zaskoczona i zniesmaczona, ale... Wiedz, że nadal chcę z opiekować się Marysią, bez względu na wszystko...

- Amelio, co się stało? - zapytał Jacek. Odwrócił się na krześle w jej stronę i przyglądał się jej ze zmarszczonym czołem. Spojrzała mu w oczy i odetchnęła, dopiero potem zebrała się w sobie, aby mu powiedzieć.

- Karolina przyjeżdża – mruknęła. Mina jej rozmówcy nie była tak przerażająca jak się spodziewała, raczej wyrażała... nic. Patrzył na nią obojętnie i tylko lekka sztywność ciała wyrażała jego zainteresowanie tym tematem.

- Kiedy? - zapytał w końcu, gdy ich spojrzenia się spotkały.

- W niedzielę. - W jadalni zapanowała cisza i Amelia wiedziała, że zepsuła atmosferę. Nie wiedziała jak to naprawić, więc spojrzała na Marysię i uśmiechnęła się czule na widok dziewczynki, która zmagała się z kawałkiem deseru. - Jest bardzo podobna do ciebie.

- Nie wiem, czy powinno mnie to cieszyć – odpowiedział zamyślony. Poczuła na sobie jego wzrok, ale nie zerknęła w jego kierunku. Patrzyła na Marysię czując, że oblewa się rumieńcem, ale nie odwróciła twarzy. W końcu jednak popatrzyła na Krzyżanowskiego i wzruszyła ramionami.

- Ma twoje oczy, nos i usta, no i kolor włosów... - zamilkła, speszona. Jacek nie odpowiedział. Milczał. Popadł w dziwny stan zamyślenia i melancholii.

- Zawsze mnie zastanawiało, dlaczego ty i Karolina tak się różnicie. Jesteście tak niepodobne, że gdybym was nie znał, powiedziałbym, że jesteście sobie obce. - Amelia po słowach mężczyzny, poczuła wzbierającą w piersi złość. Jednak nie wiedziała dlaczego. W końcu nie powiedział nic nowego, ani jej nawet nie obraził, choć ona trochę się tak poczuła. Jakby specjalnie chciał podkreślić dzielącą ją różnicę z siostrą. Karolina przede wszystkim była starsza. Miała w sobie więcej uroku i od zawsze zachowywała się jak osoba dorosła, nawet, gdy miała szesnaście lat. Wiedziała, czego chce i dążyła do tego, no i przede wszystkim była piękna, a Amelia ładna. Oba słowa, choć podobne, dla niej miały ogromne znaczenie i różniły się bardzo.

Amelia nie czuła się na siłach, aby wysłuchiwać znaczących różnic między nią a Karoliną, choć sama zaczęła temat, więc wstała z zamiarem pożegnania się.

- Pójdę już. Obiecałam mamie, że ugotuję obiad. Marysiu! Muszę już wracać do domu, chodź się ze mną pożegnać – powiedziała, doskonale udając radość, ale wcale nie czuła się szczęśliwa. Na plecach czuła wzrok Jacka, ale nie odwróciła się.

Mała wyskoczyła z salonu i wpadła w objęcia dziewczyny, marudząc aby została z nimi jeszcze trochę. Amelia pokrętnie się wytłumaczyła, że nie może i czym prędzej udała się do wyjścia. Nie prosiła Jacka, aby ją odprowadzał, ale mimo to poszedł za nią. Słyszała za sobą jego stanowcze kroki.

- Dlaczego uciekasz? - zapytał. Amelia jak na komendę przystanęła. Udawała, że wcale nie poruszyły ją słowa, udawała, że nie miało to dla niej znaczenia, ale miało. Nie znosiła jak ktoś porównywał ją do Karoliny, a jeszcze bardziej nienawidziła tego, jak osoba z nią rozmawiającą mówiła o różnicach pomiędzy nimi.

- Uciekam? Nie. Nie uciekam – odpowiedziała z wymuszonym uśmiechem. Chciała powiedzieć coś innego, ale powstrzymała się.

- Doprawdy? Amelio, znam cię od tylu lat i myślisz, że nie zauważyłem jak uciekasz, gdy ktoś tylko wspomni o tobie i Karolinie? Gdy byłem jeszcze z twoją siostrą, zauważyłem, że masz bardzo niską samoocenę. Nie chciałaś mieć ze mną nic wspólnego, choć przecież nie zrobiłem ci nic złego. Teraz też chcesz uciec, bo powiedziałem, że jesteś inna niż Karolina? - Gdy skończył, podszedł do niej tak blisko, iż mogła wyciągnąć w jego stronę dłoń i pogłaskać go po policzku, ale nie zrobiła tego. Cofnęła się o krok i popatrzyła na niego z udawaną obojętnością. Udawała też, że jego słowa wcale nie zrobiły na niej wrażenia.

- To chyba jasne, że obie jesteśmy różne. Ona jest... inna. Była taką dziewczyną, jaką zawsze chciałam być.

- To znaczy, że chciałaś być samolubna, próżna i pozbawiona wrażliwości? Taka chcesz być? - zapytał, groźnie marszcząc brwi. Amelia odsunęła się jeszcze trochę, obawiając się jego złości. Potrząsnęła głową i spojrzała na niego z jawną rezygnacją.

- Nie, chciałabym być piękna, żeby mężczyzna moich marzeń w końcu spojrzał na mnie tak, jak powinien patrzeć mężczyzna na kobietę. A ponieważ nie jestem Karoliną nigdy to się nie stanie – szepnęła stłumionym głosem i nim Jacek zareagował na jej słowa, odwróciła się na pięcie i uciekła czym prędzej.

Jeszcze, gdy wsiadała do autobusu czuła bijące mocno serce. Teraz na pewno będzie wiedział. Krzyżanowski był bystry, więc domyśli się, że chodziło o niego.

***

Niedziela nadeszła znacznie szybciej, niż Amelia by tego pragnęła. Tak naprawdę chciała, aby Karolina nagle odwołała swoją wizytę z jakiegoś tam powodu. Była chora na samą myśl, że ujrzy kobietę, która porzuciła własne dziecko i wyjechała gdzieś, bo taki miała kaprys. Teraz wraca i spodziewa się, że ktoś jej wybaczy zachowanie sprzed sześciu lat? Rodzice, owszem, wybaczyli jej, bo to ich córka, ale Amelia nie poczuwała się do takiej empatii, tym bardziej, że Karolina przez te lata ani razu się do niej nie odezwała, więc to milczenie sprawiło, iż zaczęła myśleć o niej nie jak o siostrze, lecz o kimś z rodziny, niekoniecznie bliskiej.

- No, gdzie oni są? - zapytała nerwowo Krystyna Lasek, która chodziła nerwowo po salonie i wypatrywała ich z okna. Amelia siedziała na stołku w kuchni i przeglądała Facebooka, tylko po to, aby nie wyglądać na zdenerwowaną. Nie chciała, aby matka wzięła to za dobry znak, bo nie może się doczekać przyjazdu starszej siostry. Wczoraj wieczorem jasno wyłożyła jej, aby nie spodziewali się po niej dobrego serca. Będzie ignorowała Karolinę tak, jak ona ignorowała ją.

- Nie chcę nic mówić, ale Kraków leży trochę dalej niż Tarnów czy Rzeszów, co nie?

- Tak, masz rację, ale to czekanie jest takie męczące – odparła, wykręcając ręce.

- Przecież nie ma na co czekać, to tylko córka marnotrawna wraca do domu – odpowiedziała obojętnie Amelia. Sfrustrowana zachowaniem mamy wyłączyła laptopa i idąc z nim pod pachę, udała się do pokoju.

- Dorota? - rzuciła natychmiast do słuchawki, gdy złapała za telefon.

- Noo? - zapytała leniwie.

- Weź mi to wytłumacz, bo nie rozumiem. Kiedy do ciebie nie zadzwonię, ty zawsze albo śpisz, albo uprawiasz seks. Opanuj się, bo zajdziesz w ciąże.

- Mam tabletki, więc ciocią jeszcze nie zostaniesz.

- Dzięki Bogu. Możemy się dzisiaj spotkać? - zapytała, szybko zmieniając temat.

- No pewnie! Gdzie i o której?

- Dwa Mosty, o dziewiętnastej?

- Pasuje.

- W porządku, to do zobaczenia – pożegnała się Amelia i z westchnieniem opadła na łóżko.

Gdyby miała psa, mogłaby teraz z nim wyjść i wrócić do domu wieczorem, akurat po to, aby przebrać się na wyjście z Dorotą, ale nie miała psa, więc nie miała pretekstu, aby opuścić mieszkanie, nie narażając się na gniew matki.

Leżała więc na łóżku i czekała, aż przyjedzie Karolina, po którą pojechał ojciec. Czekała i czekała, a gdy usłyszała trzask drzwi i tupot nóg po panelach, poczuła jak serce podchodzi jej do gardła. Jej zdenerwowanie osiągnęło krytyczny punkt, gdy usłyszała głosy. Matka płakała, ojciec coś mówił cicho, a potem rozległ się głos, którego nie chciała nigdy słyszeć – Karolina powiedziała do rodziców coś, czego nie była w stanie zrozumieć. Brzmiało to jednak jak: jak dobrze być w domu.

Amelia dźwignęła się z łóżka i wyszła z pokoju. Po całym niedużym korytarzyku roznosił się nowy zapach perfum, który niewątpliwie należał do Karoliny. Wkroczyła do salonu z marsową miną, która odpychała potencjalnego rozmówce i sztyletując spojrzeniem siostrę, oceniała jak bardzo się zmieniła.

Gdyby nie wiedziała, kto przyjechał, pewnie nie poznałaby kobiety siedzącej na fotelu. Wciąż jednak miała jasne włosy, które upięła w ciasny kok, ubrana była w granatową garsonkę i czarne szpilki. Twarz miała ściągniętą w poważnym wyrazie, na ustach pomalowanych czerwoną szminką gościł powściągliwy uśmiech. Patrzyła na nią zza okularów w czarnej oprawce. Zmieniła się.

- Jesteś – powiedziała Amelia z przekąsem.

- Dzień dobry, Amelio – przywitała się cicho. Wstała i ruszyła w jej kierunku. Dziewczyna odsunęła się gwałtownie. Karolina nieco urażona jej zachowaniem przystanęła więc w miejscu i patrzyła na nią, jakby zobaczyła ją pierwszy raz w życiu. - Bardzo się zmieniłaś. Schudłaś i wypiękniałaś. Jesteś naprawdę śliczna.

- Spodziewałaś się, że nadal pozostanę brzydkim i grubym dzieckiem? - zapytała przez zaciśnięte zęby i wyszła z salonu, nie mogąc dłużej znieść widoku siostry.