10. Nadzieje i obawy

Jacek bił się z myślami, gdy do kuchni wkroczyła Amelia. Na jej twarzy widniał łagodny, pełen relaksu uśmiech. Nie chciał tego niszczyć, ale musieli poważnie porozmawiać. Oboje zachowali się nierozsądnie i musieli coś z tym zrobić. Było wspaniale, nie będzie kłamał, było naprawdę cudownie, ale ta noc chyba będzie miała konsekwencję sięgające najbliżej przyszłości. Dlatego właśnie musiał z nią porozmawiać o tym, co się stało, nawet jeśli będzie musiał ją zranić, choć naprawdę tego nie chciał. Amelia była dobra, troszczyła się o jego córkę i pilnowała, aby miała wszystko, co trzeba, ale wczoraj... Wczoraj i ją poniosło i jego. Bo o ile w pierwszej chwili był zaskoczony pocałunkiem, to potem mógł go przerwać i powiedzieć „nie”, najwidoczniej jednak był słaby i bardziej spragniony kobiety, niż do tej pory. A tak nakazywał sobie spokój i samokontrolę! Miał się trzymać od niej z daleka, ale najwidoczniej nie potrafił dotrzymać słowa, nawet sobie. Nie miał zamiaru się jednak rozgrzeszać wina leżała po jego stronie i po stronie Amelii. Oboje powinni uderzyć się w pierś i przyjąć konsekwencje tej nocy. Jeśli Amelia zajdzie w ciążę wszyscy zmyją im głowy za to, co zrobili. Rozpętają burzę.

Spojrzał jej w oczy. Patrzyła na niego czujnie, oczekując, aż coś powie.

- Ślicznie wyglądasz – powiedział szybko, pod wpływem impulsu i rosnącego w nim pożądania. Chciał z nią poważnie porozmawiać, ale najwidoczniej w głowie siedziało mu tylko jedno.

Ale Amelia rzeczywiście wyglądała ślicznie z rozczochranymi włosami, lśniącymi oczyma i ustami rozciągniętymi w nieśmiałym uśmiechu. Policzki miała lekko zaczerwienione, a ich kolor pogłębił się jeszcze, gdy powiedział jej komplement. Amelia przedstawiała sobą uroczy widok kobiety zaspokojonej i szczęśliwej, ale on miał za chwilę to zburzyć i poczuł się podle. W gardle urosła mu gula i nie chciała zniknąć, nawet po kilkukrotnym przełknięciu śliny. Patrzył na szczęśliwą dziewczynę i miał wrażenie, że za chwilę zburzy jej życie.

- Wiesz, że musimy poważnie porozmawiać? - zapytał, opuszczając nieco głowę i mierząc ją poważnym spojrzeniem. Uśmiech na jej ustach zbladł i cała ona wydała się teraz poważniejsza, wciąż jednak jej oczy lśniły radośnie wewnętrznym blaskiem.

- Wiem, Jacku – odparła cicho. Jej głos wbił mu się do głowy.

- Usiądź. Marysia jeszcze nie wstała, więc spokojnie możemy porozmawiać.

Amelia zajęła wskazane krzesło przy wyspie i patrzyła na swe dłonie w napięciu. Jacek stał po drugiej stronie i czuł się jak potwór. Od wielu lat kochała go: najpierw było to szczeniackie uczucie, a teraz czuła do niego coś więcej. Poznała smak dorosłej miłości, połączonej z pożądaniem, ale nie mógł przyjąć od niej tego daru. Po prostu nie mógł. Jednak świadomość, że Amelia go kocha działa na niego w dość dziwny, odurzający sposób. Miał wrażenie, że to nie jest realne.

- Wiem, co chcesz powiedzieć. Zanim zaczniesz pozwól, że coś powiem. Po tej nocy zmieni się wszystko, nasze relacje już teraz przekształciły się w wielką niewiadomą. Jeśli czujesz z jakiegoś powodu wyrzuty sumienia, to nie czuj. Niepotrzebnie się tylko zadręczasz. Oboje wiemy, że wszystko wymknęło się nam spod kontroli. Najwidoczniej oboje potrzebowaliśmy tego... I, Jacku, nie żałuję tego co się stało. Ani mi się śni zadręczać z powodu tej nocy. Było wprost cudownie i mam nadzieję, że ty uważasz to samo. - Kiedy skończyła mówić, w kuchni zapanowała przejmująca cisza. Jacek nie odzywał się przez jakiś czas, zupełnie nie wiedząc, co ma powiedzieć.

Wcześniej mniej więcej ustalił to, co chciał jej przekazać, lecz po jej przemowie wszystko wyleciało mu z głowy. Siedział z mętlikiem w głowie. W końcu odchrząknął i zebrał się w sobie.

- Tak, też tak myślę. Ale... Amelio, nie oczekuj ode mnie zbyt wiele, nie łudź się, że między nami powstanie jakaś więź, chyba że...

- Chyba że mogę być w ciąży? - podsunęła mu usłużnie i zmrużyła oczy. Spięła się w oczekiwaniu na to, co powie. Jacek jednak milczał. - Nie pomyśleliśmy o zabezpieczeniu. Wiem to.

- Więc chyba rozumiesz, co musimy zrobić? - zapytał niechętnie. Amelia przez chwilę patrzyła na niego w napięciu, a potem odsunęła się od niego gwałtownie. Niestety, rozumiała aż nadto. Ślub.

- Tak, rozumiem– przytaknęła, smętnie zwieszając głowę. Wszystko poszło nie tak, nie w tę stronę.

- Czy możesz, choć przez chwilę udawać, że wczorajsza noc nie była kaźnią, a przyjemnością? - warknął wściekły, gdy w żaden sposób nie mógł pochwycić jej spojrzenia. Amelia podniosła w końcu głowę i obdarzyła go poirytowanym spojrzeniem.

- Mogłabym, ale nie mam nawet pewności jak ty się do tego wszystkiego odnosisz. Nie jesteś zadowolony – stwierdziła w końcu na koniec, krzyżując ramiona na obolałych piersiach. Wczoraj naprawdę było ostro, do tej pory miała wrażenie, że się potłukła, choć to tylko Jacek ją pieścił. Oboje byli spragnieni drugiej osoby.

- Nie, nie jestem, ale nie robię takiej skwaszonej miny. Nie płaczmy nad rozlanym mlekiem, Amelio. - Podszedł do niej i palcami musnął policzek. Natychmiast zareagowała na jego dotyk, a on nawet zbytnio się nie starał.

- To nie jest mleko... To dziecko, Jacku.

- Tak - szepnął i pochylił się do pocałunku. Musnął jej wargi, a ona przylgnęła do niego ciasno.

- Amelia! - nagle kuchnię przeciął radosny wrzask. Oboje odskoczyli od siebie jak oparzeni. - Tak się cieszę, że jesteś. - Przytuliła się do zarumienionej ze wstydu dziewczyny.

Amelia posłała Jackowi zawstydzone spojrzenie, ten jednak uśmiechnął się do niej i pokiwał głową. Jeśli jest w ciąży, to ich ślub okaże się dobrym rozwiązaniem dla Marysi. Może wtedy zaprzestanie pytań o mamę i ucieszy się, że Amelia nią będzie.

Po godzinie, kiedy Marysi udało się zejść śniadanie, Jacek z córką podrzucili Amelię pod jej blok.

- Amelio, gdy będziesz pewna, że... że jesteś, odezwij się – poprosił łagodnie.

- Ale jak nie będę, to mam milczeć i was ignorować? - zapytała zjadliwie i wysiadła nim Jacek zdołał się wytłumaczyć.

To był jakiś koszmar, a to dopiero początek.

Gdy weszła do mieszkania, została od razu przywitana przez gniewne spojrzenie matki, zatroskanie widoczne na twarzy ojca i ciekawą Karolinę. Amelia wzruszyła ramionami i postarała się ignorować każde z osobna.

- Gdzie byłaś? - zapytała w końcu Krystyna. Po jej tonie zorientowała się, że ta rozmowa nie będzie należała do najprzyjemniejszych.

- Nocowałam u Jacka – bąknęła zmieszana. I nagle przypomniała sobie, jak jej nocowanie wyglądało. Zupełnie różniło się od tego, o którym wszyscy myśleli.

- Amelio, zaczynasz przesadzać. Już rozmawiałyśmy o tym. I dobrze wiesz, co o tym myślę.

- Jasne. Piętnujesz mnie za to, że opiekuję się Marysią, że próbuję zastąpić jej matkę! - krzyknęła w końcu. Przy ostatnim słowie spojrzała oskarżycielsko na Karolinę. Starsza siostra opuściła głowę, a na jej twarzy malowało się poczucie winy. I bardzo dobrze!, pomyślała wściekła.

- Nie podnoś głosu – poprosił cicho Bogusław. - Amelio, to za daleko idzie. Nie powinnaś tak postępować, bo to źle się skończy. Próbujesz zastąpić mamę Marysi, ale nią nie będziesz. Poczekaj – prosił cicho, gdy dostrzegł jak najmłodsza córka próbuje mu przerwać. - Nasza sytuacja rodzinna jest bardzo skomplikowana i wszyscy to wiedzą. Mimo wszystko utrzymujemy kontakt, co prawda bardzo kiepski, ale jednak utrzymujemy go z Krzyżanowskimi. Nie chciałbym, abyś zaangażowała się w znajomość z Jackiem.

- Tata ma rację – uzupełniła Karolina, która natychmiast została spiorunowana wzrokiem przez młodszą siostrę. - Wiem, że nienawidzisz mnie za to, co zrobiłam, ale czasu nie cofnę i jedynie, co mogę zrobić, to żyć z potwornymi wyrzutami sumienia. Nikt nie wie, co czuję i co przeżywam, gdy pomyślę sobie, co zrobiłam sześć lat temu. Dlatego nie mam prawa cię oceniać i krytykować, ale znam Jacka na tyle dobrze, iż wiem jakim potrafi być egoistą. Uważaj, żeby nie wplątał cię w coś, co później będziesz żałować.

Za późno, pomyślała, ale nie odważyła się tego powiedzieć na głos. Najwidoczniej tuż przed jej przyjściem postanowili porozmawiać o niej. No cóż, wszystko to, co mówili to spóźnione słowa. Kompletnie przestała myśleć w chwili, gdy weszła na werandę i zobaczyła śpiącego Jacka. Straciła rozum wczoraj i podejrzewała, że słono za to zapłaci. I wcale nie chodziło o ciąże, ślub, czy gniew Jacka. Prawdopodobnie rodzice odczują ogromny zawód, a ona nie będzie w stanie zrobić nic, aby to wszystko naprawić. Musiała tylko uzbroić się w cierpliwość. Powinna zapisać się do lekarza, zrobić test... Równie dobrze mogła wziąć tabletki, o których słyszała i nie musiałaby o nic się martwić. Przygryzła wargę. Nie, nie zrobi tego. A jeśli poczęli dziecko? To morderstwo. Nie mogła tak postąpić, być egoistką. Z drugiej jednak strony, czy lepszym rozwiązaniem jest skazywanie niewinne dziecko na życie w rodzinie bez miłości? Ona kochała Jacka, tego była pewna, ale czy Jacek zdołałby ją pokochać? Mógłby ją najwyżej lubić, przywiązać się do niej, ale nic więcej.

Pełna wątpliwości ukryła się w pokoju i zadzwoniła do Doroty, lecz ta nie odbierała. W przypływie impulsu wybrała numer Krzyżanowskiego. Ostatecznie uprawiali seks, należy mu się jakiejś wyjaśnienie. Da mu wybór, ale i on również nie podniósł słuchawki. Och, co z nimi wszystkimi jest?

***

Karolina przyjeżdżając do Polski wiedziała, że jedynie rodzice będą cieszyli się na jej powrót. Amelia, jak zauważyła, nie miała zamiaru jej wybaczać, choć przecież to Jacek powinien mieć do niej największe pretensje. Póki co, nie rozmawiała z nim jeszcze. Bała się, co było absurdalne. W końcu była już dorosłą kobietą, prowadziła własną firmę, więc dlaczego wciąż uciekała od rozmowy z byłym mężem? Jednak, czy gdyby w końcu Krzyżanowski umówił się z nią na spotkanie, to cokolwiek mogłaby wyjaśnić?

Postanowiła jednak do niego zadzwonić i zapytać, czy zechce się z nią zobaczyć. Bała się jednak.

- Mamo, czy mogłabyś mi podać numer do Jacka? Chciałabym z nim porozmawiać... Może się zgodzi – westchnęła ciężko.

- No cóż, nie wiem dokładnie, co Jacek zrobi, ale możesz spróbować. Bardzo chciałabym, żeby między wam się ułożyło.

- Czyli proście mówiąc, chcesz, żebyśmy do siebie wrócili? - zapytała ostrożnie.

- Tak. Marysia potrzebuje mamy, potrzebuje ciebie.

- Nie, mamo. - Pokręciła ze smutkiem głową i dotknęła dłoni Krystyny. - Dobrze wiesz, że z chwilą, gdy wsiadałam na samolot, Jacek wykreślił mnie z życia. Nie mam już prawa do niego, ani tym bardziej do Marysi. Przestałam być jej matką, gdy tylko pomyślałam o jej porzuceniu. Będę nosić ze sobą ten ból do końca życia, ale czasu nie cofnę. - Karolina poczuła łzy pod powiekami. Teraz jedynie mogła się zżymać. Była głupia, ale z drugiej strony, gdyby nie wyjechała, to czy zmieniłaby się tak bardzo?

- Może masz rację. Chciałabym, żebyś była szczęśliwa, bo mam wrażenie, że cała ta sytuacja z Jackiem odebrała ci radość życia – szepnęła zmartwiona Krystyna. Popatrzyła na córkę i zamyśliła się na chwilę.

- Och, nie jestem nieszczęśliwa przez Jacka.

- Przez Amelię? Wiem, że zachowuje się źle, ale... - urwała, gdy Karolina pokręciła głową z lekkim uśmiechem na ustach.

- Nie, mamo. Ani Jacek, ani Amelia nie mają nic wspólnego z moim smutkiem, choć ich zachowanie mnie rani, to jednak jest zupełnie zrozumiałe. Chodzi o to, że... Wiesz, jak już rozgościłam się u Marty, to postanowiłam poszukać jakiejś pracy. Było ciężko, znałam język dość oględnie, a amerykański nieco różni się od angielskiego. Kiedy w końcu udało mi się jakoś zaaklimatyzować, znalazłam nawet ciekawą pracę w biurze, poznałam Andrew.

- Nigdy mi o nim nic nie wspominałaś – rzekła z lekkim wyrzutem Krystyna. Karolina uśmiechnęła się przepraszająco.

- Przepraszam. Wtedy uznałam, że będzie tak lepiej i dla was i dla mnie. Andrew był częścią mojego nowego życia. Dzięki niemu tak się zmieniłam.

- Dlaczego był? - Padło zasadnicze pytanie, którego Karolina obawiała się w tej rozmowie. Nie wiedziała, jak to wszystko opowiedzieć mamie. W końcu nie chciała znów przez to przechodzić. Tak wiele wycierpiała, sądziła, że nie będzie jej dane znów czuć tego bólu w sercu za każdym razem, gdy przypomniała sobie męża.

- Szybko wzięliśmy ślub cywilny. Byłam z nimi taka szczęśliwa, ale to nie trwało długo. Okazało się, że jest chory. Bardzo poważnie. Ostatnie miesiące jego życia wypełniły nam pobyty w szpitalu, badania... Miał guza mózgu. Niestety, nie udało się go uratować. Zmarł dwa lata temu... - popatrzyła na matkę z wahaniem.

Krystyna milczała zszokowana. Córka nic jej nie powiedziała o mężu, ani o jego chorobie. Musiała być sama z tym bólem i stratą, wolała cierpieć w samotności, bo pragnęła czegoś nowego. Poczuła żal i rozczarowanie jej milczeniem na temat ślubu, ale w tej chwili nie było to na miejscu. Wolała pominąć milczeniem uwagę, że powinna była pochwalić się mężem i jej szczęściem oraz podzielić się smutkiem i rozpaczą po jego śmierci.

Karolina bardzo się zmieniła. Niestety, nie była już to młodą dziewczyną jaką ją pamiętała. Owszem, cieszyła się, że pozbyła się egoizmu i próżności, pod tym względem była z niej zadowolona, lecz nie podobał jej się fakt, iż wszystko trzymała w sobie. Przestała być również energiczną, pełną temperamentu kobietą. Smutek był na miejscu, lecz była jej matką, czuła, że Karolina wypaliła się z energii jaką zawsze miała. Była kompletnym przeciwieństwem Amelii, która znana była ze spokoju, choć i ona miała wybuchowy temperament, lecz nie mogła w tym dorównać starszej córce. Obie kochała jednak tak samo i nie mogła być dłużej zła na Karolinę. Już sam ogrom jej nieszczęścia sprawia, że człowiek uzmysławia sobie, że po prostu musiała spotkać Andrew, żeby zrozumieć swoje zachowanie. Było to już wszystko po fakcie, po porzuceniu Marysi, ale liczy się efekt końcowy.

Miała jednak cichą nadzieję, że teraz, kiedy Karolina wróciła może ułoży się między nią a Jackiem? Bardzo na to liczyła, bo w końcu oboje kiedyś byli małżeństwem i mają dziecko. Musieli stworzyć dla dziewczynki dom, o którym na pewno marzy. Marysia będąc u nich wspominała coś, że chciałaby mieć mamę, więc może jednak los uśmiechnie się do małej dziewczynki i dostanie tą mamę?

Marysia dostanie mamę, ale Krystyna nawet nie spodziewała się, że jej marzenie zupełnie odbiegnie od rzeczywistości.

***

Dwa dni po tym, jak spędził z Amelią noc, siedział w biurze tempo zapatrzony w przeciwległą ścianę, która osłonięta była półką z opasłymi książkami, segregatorami i skoroszytami. Boże drogi, co oni zrobili? Jak mogli być tacy nieodpowiedzialni? Jak mogli dopuścić w ogóle do tego pocałunku, który zakończył się tarzaniem po niewygodnej ławeczce? Na wyrzuty było już za późno. Amelia mogła być w ciąży i musieli to oboje przyjąć na klatę. I podejrzewał, że jedyną osobą, która ucieszy się z rozwiązania jakie pokrótce omówili z Amelią, będzie jego córeczka. Jego mały miś na pewno piszczał z radości. Wciąż mówiła o Melce, o tym jak ją kocha i traktuje jak mamusię, więc przynajmniej dziecko będzie szczęśliwe. Rodzice Amelii chyba już nie, na pewno Krystyna będzie miała pretensje i żale, że zrobili coś takiego. Biedna dziewczyna, na pewno bardzo się tym przejmie, a może nawet załamie. Zależało jej na rodzicach i ich zdaniu, więc na pewno będzie przeżywała, jeśli Krystyna potępi ją za nierozwagę.

On nigdy nie będzie jej za nic winił. Pamiętał tę noc z wyrazistymi szczegółami i nie mógł się doczekać, kiedy Amelia znów do niego przyjdzie. Już sam jej widok był dla niego upajający, jak dobre wino. Była słodka, miękka i ciepła. Całowanie jej sprawiało mu wiele radości i satysfakcji. Mruczała pod każdym jego dotykiem, wiła się i cicho błagała o więcej, a przy tym była tak niewiarygodnie kusząca, iż nikt nie byłby się w stanie się jej oprzeć. Miała miękką skórę i gorące wnętrze, a to działało na niego niewyobrażalnie mocno. Pociągała go, pragnął jej i teraz nie musiał zaprzeczać, choć parę dni wcześniej myślał zupełnie inaczej. Pragnął dystansu i izolacji od niej, nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Osiem lat różnicy nie stanowiło dla niego żadnej przeszkody. Była młoda i temperamentna, może była zbyt wybuchowa, ale ostatecznie nikt nie był doskonały, więc nie miał zamiaru nawet jej zmieniać. O ile okaże się, że Amelia nosi jego dziecko. Nie, ich dziecko. Wiedział, że nie porzuci go tak, jak Karolina, dlatego cieszył się na samą myśl o powtórnym ojcostwie. Dziecko na pewno w jakiś sposób ich zespoli, choć przed nimi bardzo długa droga. No i Amelia musiała zajść w tę ciążę, aby mógł snuć takie przypuszczenia.

Dlatego następne godziny spędził na snuciu przypuszczeń i nadziei, a gdy wychodził z pracy, gnał na złamanie karku. Amelia tam będzie na niego czekać z Marysią tak, jak wczoraj i kilka dni wcześniej.

Wczorajszy dzień jednak nie należał do udanych. Amelia unikała go i nic nie mówiła. Była na niego zła o to, co powiedział w samochodzie i zawstydzona tym, co się między nimi wydarzyło. Żałował, że nie chciała z nim rozmawiać, ale nie miał ochoty zmuszać jej do niczego. Patrzył jak żegna się z Marysią i wychodzi. Jego ignorowała.

Nie może jednak cały czas przed nim uciekać. Coś ich jednak połączyło. On się z tym pogodził. Bardzo szybko, ale zrobił to dla swojego i jej dobra. Musieli stawić czoła temu, co ich czekało, jeśli Amelia była w ciąży.