5. Fatalny poranek

Amelia zamarła na chwilę słysząc słowa Jacka.

- Jesteś chory! Nigdy bym za ciebie nie wyszła! - krzyknęła w końcu, gdy zdołała się opanować. Nigdy go nie poślubi! Nigdy! Zarzekała się w myślach, choć doskonale wiedziała, że gdyby ich relacje wyglądałyby inaczej nie wahałaby się ani chwili. Tylko istniał mały problem: ich relacje nie poprawią się nigdy. On będzie dla niej zawsze aroganckim Jackiem Krzyżanowskim, byłym mężem jej siostry, a ona pozostanie dla niego szesnastolatką z kilkoma kilogramami nadwagi.

- No cóż, nieważne. W każdym razie Marysia tęskni za tobą i często o tobie mówi. Do tej pory jej jedyną towarzyszką zabaw była babcia, ale odkąd moja mama jest w Warszawie nie ma z kim się bawić...

- Zaraz, zaraz... Skoro twoja mama jest w Warszawie, to kto się nią opiekuje? - przerwała mu gwałtownie.

- Zostaje dłużej w przedszkolu, a ja staram się nie siedzieć zbyt długo w pracy.

- Biedne dziecko – powiedziała. - Och, Karolina była taka głupia! Nigdy jej nie wybaczę tego, że was zostawiła, że porzuciła Marysię!

- Proszę cię, nie wymawiaj jej imienia w mojej obecności. Nie chcę więcej o niej słyszeć...

- Masz rację, przepraszam. Powiesz Marysi, że dzwoniłam i że też za nią tęsknię?

- Oczywiście, Amelio... Przekażę jej wszystko. - Amelia poczuła ciarki biegnące wzdłuż kręgosłupa. To w jaki sposób wymówił imię sprawił, że propozycja małżeństwa wydała jej się fascynująca. Nie, pomyślała, otrząsając się z chwilowego otępienia. Pożegnała się szybko. Rozmowa z Jackiem zdecydowanie źle na nią działała.

Doskonale wiedziała, że jej uczucia do tego mężczyzny nadal stały pod wielkim znakiem zapytania.

Kiedy w końcu Dorota wróciła do miasta, Amelia odetchnęła z ulgą. Z nią nie będzie się nudzić, wręcz przeciwnie... Może w końcu przyjaciółka sprawi, że zapomni o Jacku i całej tej sytuacji. Umówiły się w ich ulubionym miejscu, gdzie mogły nie tylko dobrze zjeść, ale również posiedzieć w spokoju i porozmawiać.

Długo myślała nad strojem, choć przecież nigdy jakoś specjalnie nie lubiła się stroić. Wieczór był ciepły, więc zdecydowała się na krótkie, miętowe spodenki, szeroką białą bluzkę zapinaną na guziki oraz najzwyklejsze w świecie japonki.

- Wychodzę – powiedziała tylko do rodziców, którzy oglądali w salonie jakiś durny talent show. Kiwnęli głowami i życzyli jej udanego wieczoru.

Wieczór zapowiadał się idealnie. Na samą myśl o spędzonych chwilach w cichej knajpce nad kuflem piwa poczuła ulgę. Dorota wysłucha jej i na pewno doradzi, będzie wiedziała, co z tym zrobić. Miała nadzieję, że obie znajdą rozwiązanie w tej sytuacji.

Spotkały się przed restauracją Retro. Amelia już z daleka widziała Dorotę w jaskrawo żółtych spodenkach, czerwonej bokserce i zielonych trampkach. Jej przyjaciółka uwielbiała mieszać kolory, co czasami dawało efekt dość zaskakujący. Tym razem wszystko wyglądało inaczej, ponieważ ona sama była radosna i szeroko uśmiechnięta. Najwidoczniej wakacje jej służyły. Ładnie opalona kroczyła chodnikiem.

- Amelka! - krzyknęła już z daleka i pomachała jej żywiołowo.

- Wow, ale świetnie wyglądasz! Schudłaś i jak pięknie się opaliłaś – powiedziała Amelia na wstępie i wyściskała przyjaciółkę.

- O tobie mogę powiedzieć to samo. Co słychać? Opowiadaj wszystko! - powiedziała wesoło i zaciągnęła ją do lokalu.

W środku znalazły cichy zakątek przy ścianie i skupiły się na rozmowie.

- Sądziłam, że wakacje na wsi będą nudne, jak zawsze, ale okazało się, że wiele się tam zmieniło. Młoda szalała z koleżankami, a ja miałam czas na relaks i na randki!

- Na randki? Kogo tam poznałaś?

- Ma na imię Łukasz, jest rok straszy, studiuje inżynierię produkcji i ma boskie ciało. A oczy... Jakie ma piękne oczy! A jaki głos. O Jezu. Cudo. Zabrał mnie nad Solinę, poznałam jego przyjaciół. Wszyscy byli świetni. Jesteśmy już umówieni na następne wakacje nad morze, o ile nasza znajomość wytrwa. Ty też musisz z nami jechać! - Ekscytacja Doroty sprawiła, że i Amelia przybrała podobny nastrój. Kilka dni nad morzem nie będzie taki złe, choć to jeszcze odległe i niepewne plany. Ale pomyślała, że nawet jeśli nie wypali wyjazd z nowymi znajomymi Doroty, to same mogą pojechać. Przyjaciółka przez blisko godzinę nawijała o Łukaszu. Naprawdę ją zauroczył, a Amelia cieszyła się razem z nią, choć sama wcale nie miała ochoty do śmiechu. Nie chciała jednak zakłócać jej szczęścia swoimi problemami. Jakoś w połowie drugiego kufla piwa Dorota zapytała z przepraszającym uśmiechem, co u niej. Amelia wzruszyła jedynie ramionami i mruknęła, że po staremu.

- Widzę właśnie – odpowiedziała z przekąsem i zlustrowała ją uważnie. Upiła łyk alkoholu i zmrużyła oczy. - Kłamiesz. Wcale nie jest po staremu.

- Nie, masz rację, nie jest – przyznała w końcu z ciężkim westchnieniem. Przesunęła palcem po chłodnej ściance szkła, zastanawiając się, jak zacząć wypowiedź. Dorota znała historię Jacka i Karoliny, dlatego nie musiała tłumaczyć wszystkiego od początku.

- No więc, co się dzieje?

- Jacek się dzieje... - odpowiedziała tylko i aby nie patrzeć w oczy przyjaciółce wychyliła resztkę piwa, jaka została jej w kuflu. - Zaczekaj, idę po piwo. Chcesz?

- Nie, dzięki.

Kiedy przyszła z kolejnym, zimnym piwem, usiadła i z niechęcią opowiedziała jej o tym, jak Jacek przywiózł do nich Marysię, a potem jak go spotkała i co w tej chwili czuła. Swoją opowieść zakończyła z żałosnym jękiem. Oparła czoło o skrzyżowane na stole ramiona. Co prawda piwo miało niewiele procent, ale i to wystarczyło, aby obudzić w niej melancholię i żal.

- Poważna sprawa – zaczęła cicho Dorota. Rozparła się na krześle i wbiła wzrok w pochyloną głowę Amelii. - Z przykrością muszę stwierdzić, że nie mam pojęcia, jak ci pomóc.

- Kamila uznała, że powinnam go uwieść – mruknęła niewyraźnie.

- Kamila? Jaka znów Kamila?

- Ta spod siódemki. Widziała go kiedyś i stwierdziła, że Jacek na mnie patrzy jakby dopiero teraz odkrył, że jestem kobietą. Boże, w co ja się wpierdoliłam?

- Och, Amelio, myślę, że powinnaś zadać sobie pytanie: co chcesz czuć do Jacka?

- Myślisz, że to takie proste?! Nie jest. Mam tego dość, choć minęło dopiero trzy tygodnie odkąd znów pojawił się u nas, ale... Z każdym dniem jest coraz gorzej. - Amelia miała nadzieję, że Dorota podpowie jej, co powinna zrobić, ale ta rozmowa jeszcze bardziej namieszała jej w głowie.

Co chciała do niego czuć? To było dobre pytanie, bo w tej chwili znajdowała się między złością, fascynacją, a miłością nastolatki. I nie wiedziała, co było gorsze.

- W innym przypadku poradziłabym ci, żebyś porozmawiała z nim, ale sądzę, że z Jackiem nie ma sensu tego zaczynać, zwłaszcza, że on sam wcale nie jest tak pozytywnie nastawiony na waszą znajomość... Może jednak to się zmieni? Kamila ma rację, powinnaś zacząć wydobywać z siebie kobietę. Ona w tobie drzemie, a my musimy ją obudzić. - Determinacja Doroty przeraziła ją. Amelia sądziła, że na radach się skończy, a nie na działaniu. Niepotrzebnie wspominała o Kamili i jej szalonym pomyśle. Teraz Dorota zapragnęła zrobić z niej jakąś seksbombę w stylu Vivian Ward z Pretty Woman. Nie mogła się na to zgodzić, bo tutaj przede wszystkim liczyła się Marysia.

- Może porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym? Nie chcę psuć sobie nastroju – mruknęła jedynie w odpowiedzi i wychyliła resztę trzeciego piwa. Czuła, że nieco szumiało jej w głowie, ale nie było tak źle.

- Jak chcesz, ale wiesz, że to nie jest temat skończony.

Amelia doskonale zdawała sobie sprawę z tego, lecz łudziła się, że może Dorota będzie zbyt zafascynowana Łukaszem, aby roztrząsać jej problem z Jackiem.

W końcu ich ulubiony lokal znudził im się i przeniosły się do klubu, gdzie grała głośna muzyka, było pełno ludzi i jeszcze więcej drinków. Amelia poszła na całego. Nie czuła żadnych skrupułów, gdy wgapiała się tępym wzrokiem w chłopaka, który na oko mógł być jej rówieśnikiem. Uznała, że dziś wieczór poszaleje tak bardzo, że uwiedzie kogoś i po prostu spędzi noc z kimś, kto nie będzie oczekiwał od niej deklaracji, czy innych bzdur.

Alkohol sprawił, że zaczęła buntować się przeciwko miłości i temu, co czuła w ostatnich dniach do Jacka. Z głośnym trzaskiem odstawiła pusty kieliszek i zsunęła się z wysokiego stołka barowego.

- Dokąd się wybierasz? - zapytała Dorota, która nie słaniała się z nóg i była w stanie trzeźwo myśleć. Wypiła niewiele, ponieważ doskonale wiedziała, że ktoś z ich dwójki musi być w stanie używalności.

- Idę poszukać kochanka, a co? - burknęła niewyraźnie, w ostatniej chwili łapiąc się krawędzi lady. Z chichotem odzyskała równowagę i krzywo spojrzała na wysokie krzesełko.

- Kochanka? Zwariowałaś dziewczyno? Nie pozwolę ci! - oburzyła się przyjaciółka i ponownie zaciągnęła ją na miejsce. Amelia w przypływie buntu wyszarpnęła się dziewczynie, lecz po chwili musiała złapać ją za skrawek koszulki, ponieważ gwałtowny ruch sprawił, iż niemal poleciła do tyłu.

- Muszę – odpowiedziała tylko i znów spróbowała się podnieść i tym razem Dorota udaremniła wszystko. W końcu Amelia poddała się i z głośnym, pełnym rozgoryczenia jękiem klapnęła na miejsce. Głowę podparła na dłoni i kiwając się na boki, próbowała przeczytać nazwę butelki, która stała na wprost niej. - Co tam piszę? Kapsel? Jezu, nie... Cal... Dorota, przeczytaj to, okej?

- Calsberg. Wychodzimy! - zażądała, ale Amelia pokręciła głową.

- Proszę, chcę jeszcze zostać. Mogę? Obiecuję, że nie będę już świrowała – poprosiła błagalnie, bełkocząc pod nosem. Dorota spojrzała na dziewczynę, która najwidoczniej potrzebowała zalać się w trupa. Nie powinna jej na to pozwolić, ale jeśli to miałoby choć na chwilę ulżyć jej, więc czemu nie? Tylko, co potem powie jej rodzicom? Mimo wszystko Amelia zawsze należała do tych grzecznych dziewczyn, które nigdy nie miały problemu z alkoholem. Tam do diabła! Amelia miała dwadzieścia dwa lata, więc mogła poszaleć nieco, ona sama przecież nie będzie już pić. Nie czuła takiej potrzeby. No i któraś z nich musiała być trzeźwa. Do północy Amelia straciła kontakt z rzeczywistością. Bełkotała coś pod nosem, paplała coś o Jacku i o tym, że Karolina nie powinna go zostawiać. Jacek mimo wszystko był cudowny, wspaniały. Doszła w końcu do ostatecznego wniosku, który Dorota skwitowała jedynie ciężkim westchnieniem – Jacek był ideałem.

- Tylko się w nim nie zakochaj – powiedziała, gdy Amelia znów zaczęła wyliczać zalety byłego szwagra.

- Ja w nim? No weź, proszę cię – parsknęła niezbyt wyraźnie i spojrzała na nią zamglonym wzrokiem. - Nigdy w życiu.

- Ta, jasne. Skończyłaś już? Idziemy – powiedziała stanowczo i ignorując sprzeciw przyjaciółki, zapłaciła za ostatnie drinki i pociągnęła ją za rękę. Amelia opierała się, lecz niezbyt dobrze, ponieważ alkohol totalnie ją obezwładnił, więc jedynie zdolna była do potrząsania ręką. Wyszły w końcu na zewnątrz. Dorota jedną ręką grzebała w torebce, drugą podtrzymywała Amelię.

- Co robisz? - zapytała Amelia, która przystanęła na moment.

- Szukam telefonu. Usiądź tutaj.

Amelia przysiadła na schodkach budynku znajdującego się obok klubu. Oparła brodę na jednej ręce i nieobecnym wzrokiem wpatrywała się w przyjaciółkę, która rozmawiała w tej chwili przez telefon. Kiedy skończyła, spojrzała na nią i westchnęła.

- No i co? - zapytała Amelia.

- Taksówka zaraz będzie.

Samochód przyjechał dziesięć minut później. Dorota zapakowała pijaną Amelię i podała adres przyjaciółki. Tak naprawdę nie wiedziała, czy dobrze robi, ale gdzie indziej miałaby ją zawieść? U niej w mieszkaniu i tak było niewiele miejsca, a poza tym nie chciała nikogo budzić, bo dziewczyna mogła narobić okropnego hałasu.

Kiedy dotarły na miejsce, Dorota zapłaciła mężczyźnie i z wiszącą u jej ramienia Amelią ruszyła w stronę bloku.

Tak naprawdę dopóki nie stanęła przed schodami, nie zdawała sobie sprawy jak trudne będzie wejście na górę i dotarcie do mieszkania przyjaciółki. Dziewczyna bełkotała coś niezrozumiale pod nosem, ale raz padło imię Jacka, więc podejrzewała, że Amelia po prostu albo pomstuje albo wzdycha do mężczyzny.

W końcu, po około pół godziny dotarły na właściwe piętro.

- Dawaj klucze – rozkazała Dorota i wyszarpnęła dziewczynie torebkę, w której pogrzebała chwilę i wyjęła z nich klucze do mieszkania.

Pchnęła lekko drzwi i wzięła pod ramię Amelię. Panna Lasek zatoczył się i byłaby upadła, gdyby nie złapała się klamki oraz Doroty. Niemal narobiła hałasu. Niemal, ponieważ w jej pobliżu znalazła się szafka na buty, tuż obok wejścia. Gdyby na nią wpadła narobiłaby w cichym mieszkaniu mnóstwo hałasu. Niestety, już po chwili Amelia rozciągnęła się jak długo w korytarzu przy okazji głośno jęcząc. To oczywiście wywołało z sypialni zaspanych rodziców.

- Amelia?! - zawołała z niedowierzaniem jej matka i spojrzała na córkę, która leżała na podłodze. Wyglądała jak siedem nieszczęść. Dorota stała w takiej pozycji, jaką zastali ją Laskowie: nieco pochylona do przodu, na szeroko rozstawionych nogach z Amelii i swoją torebką w jednej ręce, a z z kluczami w drugiej. - Jest pijana? - zapytała jeszcze, jakby sam widok jęczącej i bełkoczącej córki nie był wystarczającym powodem do utwierdzenia się w tym stwierdzeniu.

- No, tak... - wydukała Dorota i cofnęła się o krok.

- Bronek, zanieś ją do pokoju. A ty zaczekaj tutaj, odwiozę cię do domu – zarządziła Krystyna i wycofała się do sypialni. Bronisław wziął córkę na ręce i nie kryjąc rozbawienia, poszedł do pokoju córki. Krystyna wyszła ubrana w panterkowe leginsy i wyciągniętą koszulę w kratkę.

- Nie mogłam jej powstrzymać przed piciem – powiedziała po chwili milczenia, jakie panowało w samochodzie.

- W porządku. Moja córka jest dorosła. Nie będę jej karać za to, że przyszła pijana do domu, choć przecież nigdy tego nie robiła. Dla mnie i mojego męża jest to całkowitą nowością – odpowiedziała łagodnie Krystyna i na chwilę oderwała wzrok od drogi, aby przyjrzeć się dziewczynie. - Ty nie piłaś, prawda?

- Nie, nie miałam powodu... - zaczęła, lecz urwała, zdając sobie sprawę, że tą wypowiedzią zdradziła przynajmniej niewielką część prawdy.

- A moja córka ma powód? - zagadnęła przyjaźnie, lekko się uśmiechając.

- No, tego nie wiem...

- W porządku, nie będę zmuszała cię do mówienia, ale mam nadzieję, że powiesz mi wszystko, gdyby działo się z Amelią coś naprawdę złego? Będę ją obserwować, choć szczerze powiedziawszy moja córka jest bardzo skryta i w żaden sposób nie jestem w stanie zmusić ją do zwierzeń. - Krystyna zerknęła na Dorotę i posłała jej smutny uśmiech.

- Wiem, przyjaźnię się z nią od kilku lat i mam podobny problem, choć ze mnie wyciąga wszystko, co chce wiedzieć. - Pani Lasek zaśmiała się głośno, a potem zaparkowała pod niewielkim, jednorodzinnym domem Doroty. - Dziękuję za odwiezienie. Dobranoc.

- Dobranoc, Dorotko.

Krystyna podziękowała jej jeszcze za przywiezienie Amelii całej i w pewnym sensie zdrowej, i odjechała.

***

Marysia siedziała na niewielkim krzesełku, tuż przy szklanym stoliku, na którym stał laptop Jacka. Krzyżanowski wyszedł dziś wcześniej z pracy, ponieważ przedszkole miało mały remont i dzieci wychodziły do domów wcześniej, jeszcze przed obiadem. Zarząd oczywiście nie był zadowolony, że znów opuszcza spotkanie, ale Jacek oznajmił, że jeśli im się coś nie podoba, mogą sobie poszukać innej firmy, nikt nie będzie mu mówił, co ma robić, a zwłaszcza, że byli jego podwładnymi. Liczył się z ich zdaniem w kwestii obu firm, a nie w związku z jego prywatnymi sprawami, które czasami kolidowały z pracą.

- Tatusiu... - zaczęła dziewczynka, patrząc na niego niepewnie. Duże oczy wpatrywały się w niego nieśmiało. Uśmiechnął się do niej i wyciągnął ręce. Marysia podniosła się i wpadła wprost objęcia ojca, który mocno ją obejmując usadowił ją sobie na kolanach.

- Tak, kotku?

- Tęsknie za Melką. Kiedy nas odwiedzi? - zapytała dziewczynka. Odkąd ostatni raz widziała Amelię wciąż o niej mówiła i dopytywała się o jej odwiedziny. Dziewczyna sama jednak nie wyszła z inicjatywą spotkania, a on sam nie miał zamiaru jej tego proponować, ponieważ nie chciał mieć z Lasakami nic wspólnego, tylko że tu nie o niego chodziło, lecz o córkę, której nie mógł zabronić wizyt u dziadków i Amelii. Pokochała ich i bardzo za nimi wszystkimi tęskniła. Szkoda tylko, że podzieliła ich Karolina. To przez nią odciął się od nich. Lubił tę rodzinę, ale teraz wolał ich unikać.

- Nie mam pojęcia. Może zadzwonimy do niej i zapytamy?

Wyjął telefon i wybrał numer Amelii.

***

Już około piątej rano wiedziała, że wczorajsza noc była najgorszą nocą w jej życiu. I nie chodziło o to, że miała potwornego kaca, lecz o to, że zaraz po tym, jak jakimś cudem znalazła się w łóżku, po chwili złapały ją nudności i resztę nocy spędziła w łazience. Pamiętała doskonale też, że rodzice z troską pytali, czy nie chce tabletki lub czegoś innego. Nie chciała. Odmówiła wszelkiej innej pomocy, ponieważ chciała ukarać samą siebie. Chciała też nieco pocierpieć, aby zagłuszyć to, co działo się w jej sercu. Musiała sprawić, aby przynajmniej częściowo oderwać się od tego mętliku.

Około szóstej rano wyczołgała się z łazienki i rzuciła się, niczym jęczący wieloryb na łóżko. Cierpiała bardzo, lecz robiła wszystko, aby zagłuszyć myśli o Jacku. Cały wieczór piła i mimo to, ani na chwilę nie opuścił jej umysłu, co doprowadziło do tego, że teraz konała. W końcu udało jej się zasnąć i byłaby pewnie przespała cały dzień, gdyby nie telefon. Jęcząc podniosła się lekko i na wpół leżąc na wpół zwisając z łóżka, sięgnęła po torebkę, z której wygrzebała dzwoniącą komórkę. Odebrała.

- Jeśli usłyszę od ciebie choćby słowo drwiny, to przysięgam, że cię znajdę i zamorduję. Mam nadzieję, że masz takiego samego kaca jak ja – warknęła ochryple do słuchawki.

- Wiem, że życzyłabyś mi tego, ale przykro mi, czuję się świetnie. - Usłyszała w słuchawce dobrze znany jej głos. Głos, którego nigdy nie zapomniała, głos, który w ostatnim czasie przyprawiał ją o ból głowy.

- O Jezu – jęknęła do słuchawki i wsunęła się na łóżko, kładąc głowę na bok. Poczuła ogromne mdłości, ale udało jej się nad nimi zapanować. Oddychała powoli i równomiernie.

- Impreza się udała? - zapytał z nutą drwiny.

- A żebyś wiedział! - warknęła i natychmiast pożałowała ostrej odpowiedzi, ponieważ szarpiący ból odezwał się naraz w głowie i brzuchu. Mimowolnie jęknęła płaczliwie do słuchawki.

- Słyszę właśnie – rzucił z przekąsem. Amelia poczuła się nagle jak zbuntowana nastolatka, która chciała zrobić na złość rodzicom, lecz jej nie wyszło i oni zawiedli się na niej. Tylko dlaczego w ogóle obchodziło ją to, co Jacek myślał o niej i o tym, co robiła? Właśnie.

- Masz jakiś konkretny powód, żeby przerywać mi umieranie? - zapytała z niezamierzonym humorem. Jacek zarechotał gardłowo, na co Amelia zareagowała gwałtownym skurczem w dole brzucha. - Słucham? - warknęła, teraz jednak nie tak ostro, wiedząc, czym może się skończyć gwałtowniejszy zryw.

- Nie dzwonię w swojej sprawie. Marysia za tobą tęskni i chcę cię o coś zapytać. - Po chwili trzeszczenia usłyszała cichutki, nieco płaczliwy głos dziewczynki.

- Melko, tęsknię za tobą. Przyjedź do nas!

Amelia słysząc zdrobnienie jakim określała ją tylko Marysia, poczuła dławiący skurcz w gardle. Była egoistką, ponieważ skupiła się na swoich uczuciach, zapominając o tym, że Marysia na pewno bardzo za nią tęskni. Zapomniała o dziewczynce, lecz nie o jej ojcu. Wyrzuty sumienia zaatakowały ją niczym wściekłe psy.

- Przepraszam cię, Marysiu. Tak bardzo cię przepraszam. Nie gniewaj się na mnie – poprosiła cicho.

- Nie gniewam się. Kiedy do nas przyjedziesz?

- Nie wiem, to zależy czy twój tato pozwoli mi cię zobaczyć.

- Tatuś, słyszałeś? - jęknęła gdzieś w przestrzeń, a Amelia zrozumiała, że rozmowa była ustawiona na głośnomówiącym. Niemal żachnęła się na głos, lecz powstrzymała się i jedynie wydała z siebie cichy jęk. - Melko, dobrze się czujesz?

- Tak, oczywiście, że tak. Co twój tata powiedział? - zapytała, aby już więcej nie kłamać dziewczynce.

- Na razie nic. Tato, dlaczego przewracasz oczami? Co się stało? - Amelia parsknęła histerycznym śmiechem. Wiedziała, dlaczego przewrócił oczami. Wiedział, że źle się czuła. Jacek mruknął jedynie coś w odpowiedzi, lecz nie zrozumiała o co chodzi. Ale nagły pisk w słuchawce szybko dał jej do myślenia. Jacek zgodził się na ich spotkanie.

- Z tego, co słyszę już ci lepiej? - Usłyszała nagle jego głos, tak blisko jej ucha, jakby szeptał wprost do niego. Przymknęła powieki, czując pod powiekami piekące. Czyż nie marzyła o tym, aby był blisko niej zawsze? Nie ważne, co ludzie powiedzą. Nie ważne, co będą mówić ich rodzice. Chciała być z nim, aby otoczył ją ramionami i dał to upragnione szczęście oraz poczucie bezpieczeństwa. Dlaczego ich losy potoczyły się tak, jak się potoczyły i teraz stali po dwóch stronach barykad?

- Nie! Wcale nie jest lepiej i nie będzie! - krzyknęła niespodziewanie za co przypłaciła bolesnym pulsowaniem w głowie. Zgięła się w pół i jęknęła rozdzierająco.

- Amelio, to tylko kac – rzekł rozbawiony. Dziewczyna chciała powiedzieć, że tu nie chodzi o żaden kac, ale powstrzymała się. Jacek zacząłby zadawać pytania, a ona nie miała zamiaru na nie odpowiadać. I szczerze powiedziawszy nie wiedziała, czy potrafiłaby udzielić jakiejkolwiek odpowiedzi.

- Dla ciebie wszystko jest takie proste – westchnęła. - Kiedy mogę wpaść? - zapytała szybko. Wolała zmienić temat, ponieważ ich rozmowa dążyła w dość poważnym kierunku, a ona ani nie chciała, ani nie była w tej chwili w stanie rozmawiać akurat w ten sposób.

- Kotku, kiedy chcesz, żeby Amelia do ciebie przyszła? - zapytał Jacek. Jego ciepły ton skierowany do Marysi była dla Amelii w pewnym sensie cudownym ukojeniem serca, które tłukło się boleśnie w klatce.

- Dzisiaj! - krzyknęła radośnie. Dziewczyna przymknęła jedynie powieki. Dlaczego akurat dziś? Na litość boską, tylko nie dziś! I nie wtedy, gdy Jacek jest!

- Słyszałaś, Amelio? - zapytał Krzyżanowski. W jego głosie dało się słyszeć drwinę. Zacisnęła mocno usta, aby nie krzyknąć na niego za jego podłość, ale powstrzymała się od wszelkiego komentarza. Zamiast tego odpowiedziała radośnie:

- Słyszałam, słyszałam. Przyjdę po szesnastej, tylko podaj mi adres. - Miała nadzieję, że zaskoczyła Jacka. Sądził, że odmówi dziewczynce i tym samym da mu pretekst, aby ją dręczyć lub co gorsze: odmówić jej wizyt. Niedoczekanie jego. Nie pozwoli się już wykreślić z życia siostrzenicy i będzie ją odwiedzała, zabierała na lody lub do kina tak często, jak będzie to możliwe.

Jacek podał jej adres, a Amelia w myślach pomstowała za jego przebiegłość. Kiedy skończyła rozmawiać, ułożyła się wygodnie i próbowała zasnąć, lecz nagle usłyszała pukanie do drzwi.

- Proszę – mruknęła niewyraźnie i odwróciła się w stronę gościa, który wszedł do pokoju. A był to jej ojciec. - Cześć, tato – przywitała się cicho.

- Jak się czujesz? - zapytał rozbawiony i usiadł obok niej.

- Pytasz z troski, czy z ciekawości?

- I to, i to.

- Wiedziałam. Czuję się fatalnie, a właśnie przed chwilą dzwonił Jacek i zapytał, czy nie odwiedziłabym Marysi. Zgodziłam się.

- Naprawdę? Sądząc po twoim wyglądzie, to jeszcze długo będziesz czuła się źle. Powinnaś odmówić – powiedział, co córka skwitowała jedynie kwaśnym uśmiechem dobrze, wiedząc, że Jacek właśnie na to liczył.

- Nie mogłam jej zawieść, dobrze o tym wiesz.

- W takim razie zbieraj się. Przygotuję ci coś, co sam piłem litrami, gdy miałem kaca mając tyle lat, co ty.

- Oby zadziałało – bąknęła tylko i wstała.

***

Amelia przez ostatnie kilka lat sądziła, że Jacek po sprzedaniu domu na Woli zamieszkał w bloku, ale jak się okazało była w błędzie. Dom Jacka, owszem, znajdował się na Złotnikach, lecz nie na osiedlu, ale raczej na uboczu, przy niewielkim zagajniku. Budynek stał na sztucznym wzniesieniu otoczony zewsząd tujami. Drzewka były wysokie, więc doskonale odgradzały obszerne podwórko i ogród od drogi i nie pozwalały na to, aby jakieś przechodzień zerkał w tę stronę. Ułożone tarasowo trawniki kończyły się wysypaną drobnym kamyczkiem alejką, która wiła się przez krótki odcinek, aż do rozległego tarasu otaczającego cały dom, do którego wspinało się na kilka schodków. Amelia weszła przez dużą, kutą w żelazie bramę i ruszyła wąskim, brukowym chodniczkiem. Po lewej miała szeroki podjazd, na końcu którego stało jego Audi oraz wysokie drzewka i płot. Po prawej natomiast miała wspaniały ogród z drewnianą altanką gęsto porośniętą różą oraz jakimś innym kwiatem, którego nie znała, dużym skalniakiem oraz rzadko posadzonymi tujami uformowanymi w kule. Cały ogród lekko wznosił się ku tym wspaniałym tarasom. Była zdumiona tym domem i jego otoczeniem, ale jednocześnie totalnie oczarowana. Nigdy nie widziała czegoś piękniejszego.

Weszła na alejkę i idąc powoli podziwiała wszystko z niewielkiej odległości.

- Melka! - Usłyszała głośny pisk radości. W jej stronę już biegła Marysia, która dostrzegła ją przez szerokie, oszklone drzwi prowadzące od razu do salonu.

- Witaj, kochanie. Tęskniłam – powiedziała, łapiąc dziewczynkę w ramiona. Nadal nie czuła się dobrze, choć i tak znacznie lepiej, niż rano, dlatego, gdy siostrzenica przytuliła się do niej mocno, poczuła jak żołądek niebezpiecznie zawinął się w bolesny supeł. - Nie tak mocno, boli mnie brzuch – poprosiła łagodnie, na co dziewczynka szybko się odsunęła zmartwiona.

- Przepraszam. Melko, chodź, tatuś już czeka!

Amelia przełknęła ślinę zdając sobie sprawę z tego, że jednak przyjście tutaj było głupim pomysłem.