12. Morze łez

Po rozmowie z Karoliną, Jacek jechał do domu zamyślony i pełen wątpliwości. Tak naprawdę spodziewał się dowiedzieć czegoś nowego, ale jak się okazało ta rozmowa tylko wzbudziła w nim większe poczucie winy, a wyrzuty sumienia przybrały kolosalne rozmiary. Boże, czuł się tak podle. Jakby uwiódł niewinną dziewczynę, a przecież Amelia nie była aż tak niewinna. Chyba nikt nie miał wątpliwości, że on nie nadawał się na męża dla Amelii, ale czy to w ogóle ma jakieś znaczenie? Póki co, musiał z nią porozmawiać. Jeśli jego była żona miała rację, dziewczyna podeszła do tego niezwykle emocjonalnie. Nie chciał, żeby płakała. Nie przez niego.

Kiedy brama się otwarła i wjechał na posesję, z domu wybiegła Marysia. W ramionach tuliła pluszowego misia i rozradowana czekała na niego, tuż przy schodkach. Wysiadł z samochodu i ruszył ku szczęśliwej córce. Wziął ją w ramiona i okręcił się razem z nią wokół, aż mała zapiszczała ze szczęścia.

- A gdzie Amelia? - zapytał, gdy w końcu pierwszy wybuch radości minął.

- Melka jest w kuchni, gotuje obiad – odparła z uśmiechem. W oczach dziecka dostrzegł oddanie i uwielbienie. Jego córka kochała Amelię. Dlaczego on nie mógł tego zrobić? Wszystko byłoby łatwiejsze.

- To chodźmy do niej – zaproponował.

Kiedy znalazł się w kuchni doskonale rozpoznał uczucie, które zaatakowało go, gdy zobaczył Amelię ubraną w kolorowych fartuch, pochylającą się nad rondlem. To była tęsknota. Od wielu miesięcy zmagał się z nią, ale nie było to uczucie, któremu nie byłby wstanie się przeciwstawić. Tęsknił za rodziną, ciepłem i radością. Jakoś w ostatnim czasie doskonale sobie z tym radził, nawet zapominał o nim, ale teraz, gdy dostrzegł Amelię uderzyło w niego podwójnie.

Amelia Lasek wyglądała nadspodziewanie dobrze. Włosy miała upięte w kok, jasną cerę zabarwił lekki rumieniec spowodowany najpewniej parą buchającą z garnków. Ubrana była w krótkie, zielone spodenki i biały t-shirt z nadrukiem, który przysłaniał fartuch. Spojrzała na niego zaskoczona, jakby nie spodziewała się jego powrotu do domu.

Odstawił aktówkę na krzesło przy wyspie i odpiął marynarkę. Zauważył, że dziewczyna śledzi każdy jego ruch, jakby obawiała się ataku z jego strony. Owszem, powinna się go bać, ponieważ poczuł przypływ pożądania. Gdyby nie Marysia, na pewno robiłby wszystko, aby ponownie ją uwieść.

- Dzień dobry, Amelio – przywitał się cicho. Dziewczyna wyprostowała się gwałtownie, założyła za ucho opadający na policzek kosmyk jasnych włosów i kiwnęła głową, lekko zaciskając wargi.

I to byłoby na tyle rozmowy. Spodziewał się, że wymienią kilka zdań. Kilka zdań. Nie chciał jej jednak do niczego zmuszać. Chciał przeprowadzić z nią poważną rozmowę, ale skoro nie była w nastroju, to poczeka, aż sama się do niego odezwie.

Amelia widziała jak Jacek lustruje ją wzrokiem. Serce, które biło normalnym rytmem, gdy była sama, teraz nagle odezwało się w niej i rzuciło w szaleńczy galop. Nie potrafiła stać i beznamiętnie, jak on, obserwować i oceniać. Ta noc, choć przysporzyła jej wiele zmartwień, sprawiła, iż patrzyła na niego zupełnie inaczej. Nieco ją onieśmielał. Do tej pory jedynie żyła marzeniami, a teraz jej fantazje stały się rzeczywistością. Dotykał ją i pieścił... Nie mogła przestać o tym myśleć. Jacek Krzyżanowski, jej były szwagier, spędził z nią noc, o której nie miała zamiaru zapomnieć. Czuła się tak, jakby to był jej pierwszy raz, a przecież już dawno miała go za sobą.

Jacek usiadł na krześle, a na kolana wspięła mu się Marysia. Uśmiechnęła się do dziewczynki, ale szerokim łukiem omijała Jacka, który wciąż na nią patrzył. Denerwował ją tym. Nie lubiła, gdy ktoś poddawał jej szczegółowej obserwacji, a on to robił. Czego szukał? Może po prostu zastanawiał się, dlaczego przespał się akurat z nią? Miał wyrzuty sumienia, że poddał się chwili? Wolała tego nie roztrząsać, więc po prostu zajęła się obiadem, który już prawie kończyła.

Wyciągnęła z szafki talerze i zaprosiła ich do stołu.

- Dwa? A ty nie jesz? - zapytał zaskoczony Krzyżanowski, gdy dostrzegł jedynie dwa nakrycia na stole w jadalni.

- Nie. Ja wracam do domu – odpowiedziała Amelia. Zdjęła fartuch i powiesiła go na haku. Dziewczynka zeskoczyła z kolan ojca.

- Nie. Melka, proszę zostań z nami! - krzyknęła Marysia i przywarła do jej nóg, obejmując ją ciasno.

- Kochanie, nie mogę zostać. Mam inne obowiązku w swoim domu – przemówiła łagodnie. Dziewczynka jednak obejmowała ją mocno i nie zamierzała jej wypuścić.

Amelia popatrzyła bezradnie na Jacka, ale ten siedział nieruchomo i obserwował całą scenę. Najwidoczniej nie zamierzał interweniować. Jeśli milczał, to znaczy, że nie chciał się mieszać i sądził, iż sama się wybroni. A może też chciał, żeby została? Nie uwierzyła w tę drugą możliwość, więc postawiła na pierwszą. Na pewno nie chciałby, żeby z nimi była i usiłowała wkupić się do ich rodziny, skoro takiego prawa nie miała.

Kompletnie nie miała pojęcia, co zrobić. Chciała zostać z Marysią, ale jednocześnie wolałaby tego nie robić. Obawiała się, że dziewczynka wróci do tematu mamy. Nie chciała być powodem, dla którego Jacek będzie złościł się na córkę. Westchnęła i odsunęła się od dziewczynki. Pokręciła głową i kucnęła, aby zrównać się z siostrzenicą.

- Przykro mi, Marysiu. Nie tym razem. Muszę wracać do domu. Obiecuję, że innym razem na pewno zostanę. Proszę cię, nie gniewaj się na mnie – poprosiła cicho i przytuliła ją do siebie.

Przypomniało jej się, że kiedyś również tak „uciekała”, ale najwidoczniej dziewczynka tego nie pamiętała. Ona tak i ciążyło jej to na sercu, niczym głaz. Musiała jednak wziąć się w garść. Mimo wszystko nie chciała niszczyć relacji córki z ojcem. Jacek kochał Marysię, a ona jego, więc nie miała prawa stawać między nimi, nawet jeśli między nią, a Krzyżanowskim nie układało się zbyt dobrze, zwłaszcza teraz, gdy ich relacje tak się pogmatwały.

- Obiecujesz? - zapytała Marysia i chlipnęła cicho, patrząc prosto w oczy.

- Obiecuję. Przecież widzimy się już jutro! - zawołała, udając wesoły ton.

Szybko uciekła z kuchni, gdy w końcu udało jej się pożegnać z Marysią. Krzyżanowskiemu skinęła jedynie głową, nawet nie patrząc na niego.

Odetchnęła z ulgą, kiedy opuściła dom Jacka. Obawiała się, że Jacek za nią pójdzie, lecz nic takiego się nie stało. Ostatnio, gdy za nią wyszedł powiedziała coś, czego żałowała do tej chwili. Naprawdę powinna wtedy ugryźć się w język, ale nie była w stanie się powstrzymać. Koniecznie chciała mu wyjawić, choć część tego, co czuła. Oczywiście nie zamierzała przyznać się do miłości, jaką go obdarzyła. To, co między nimi się działo, nie przypomniało podwalin do szczęśliwego związku. Przyjęcie tego, co daje los zawsze jest najlepszym rozwiązaniem, choć przecież nic nie szło zgodnie z jej planem. Ich losy po prostu tak się poplątały jak kłębek nitki i zrobiło się parę guzołków, których nie sposób było rozplątać.

Gdy dotarła na przystanek, okazało się, że bus na nią już czeka. Pędem wpadła do środka, kupiła bilet i klapnęła na najbliższym wolnym miejscu.

Chyba za bardzo przejmowała się wszystkim, uznała w końcu. Musiała przecież wziąć się w garść i podejść do wszystkiego rozsądnie. Przecież rozczulanie się nad sobą nie było sposobem na poradzenie sobie z problemami jakie ją czekały w najbliższej przyszłości. Nim dotarła do domu zasępiła się i zamknęła w sobie. Nie powinna się tak bardzo przejmować, ale jednak robiła to. Martwiła się, że wszystko skomplikuje się jeszcze bardziej. Pisała czarne scenariusze, obawiała się bowiem reakcji rodziców. Nie była już małą dziewczynką, ale nadal była na ich utrzymaniu, więc gdy zajdzie w ciąże będzie miała twardy orzech do zgryzienia. Wszyscy się na niej zawiodą. I ta myśl niemal przeszyła ją na wylot, niczym ostry nóż.

Mieszkanie było puste. Weszła do niego spokojnie i po prostu skierowała się do swojego pokoju. Poczuła chęć na piwo, ale powstrzymała się. Nie napije się, dopóki nie zrobi testu ciążowego.

***

- Przecież istnieje coś takiego jak prezerwatywa, do jasnej cholery! Kurwa, Mel, czy ty naprawdę nie myślałaś?! - krzyczała Dorota, gdy Amelka w końcu odważyła się opowiedzieć o wszystkim przyjaciółce. Rudowłosa patrzyła na nią z wściekłością, a w zielonych widziała prawdziwe błyskawice.

- Nie krzycz, proszę cię. Słyszę wszystko wyraźnie – poprosiła speszona. Zrobiło się jej głupio, gdy Dorota wrzeszczała i ganiła ją za to co zrobiła. Za taki akt głupoty powinna nieźle oberwać po uszach.

- No jak mam nie krzyczeć, kiedy prawdopodobnie spierdoliłaś sobie życie?! - wrzasnęła wściekła Dorota i niemal przygwoździła ją do podłoża zimnym spojrzeniem.

- Stop. Chyba właśnie o to nam chodziło? No wiesz, ty i Kamila stwierdziłyście, że muszę się spiknąć z Jackiem...

- Pewnie, że tak było, ale przecież mówiłyśmy o tabletkach i w ogóle... Wasz romans miał się zacząć niewinnie. No wiesz, baju baju, a potem hop do wyra. A potem miłość do końca życia...

- Jak tak teraz mówisz o tym... Wydaję mi się, że to najgłupszy pomysł na jaki wpadłyśmy. Na pewno nic by się nie udało. To brzmi tak strasznie naiwnie... – westchnęła Amelia i kopnęła leżący kamyk. Popatrzyła jak przeskakuje i upada gdzieś w kępce trawy rosnącej na zboczu wału okalającego Wisłokę.

Zeszły niżej, zbliżając się do ścieżki prowadzącej w stronę domostw.

- Chyba tak, masz rację – przyznała w końcu Dorota, patrząc przepraszająco na Amelię. - I przepraszam za ten wybuch. Zaskoczyłaś mnie tym. Nie spodziewałam się tego... Jezu, mam nadzieję, że nie jesteś w ciąży. To będzie kompletna katastrofa!

- Wiem o tym – westchnęła Melka i wsunęła dłonie do bluzy.

- Rozmawiałaś o tym z rodzicami? Mówiłaś im coś w ogóle?

- Boże, jeszcze nie, ale kiedy okaże się, że rzeczywiście jestem w ciąży, będę musiała im powiedzieć. Będzie źle.

Już teraz przygotowywała się psychicznie na aferę i wiedziała, że jeśli Dorota jej nie wesprze, nie poradzi sobie.

***

Kolejne dni mijały, aż w końcu z tygodnia zrobiło się trzy tygodnie, a potem kolejne dwa. Minęło pięć tygodni. W tym czasie wróciła Alicja, wyglądała na zdrową i tryskającą energią. Jacek robił wszystko, co w jego mocy, aby matka miała fachową opiekę medyczną oraz ciszę i spokój. Bał się jednak powiedzieć jej o tym, co wydarzyło się między nim a Amelią. Należały jej się wyjaśnienia, ale obawiał się jej reakcji. Jej serce mogło nie wytrzymać takiej dawki informacji. Trawił go potworny niepokój. Nie chciał sprawić, aby matce znów coś się stało.

Dlatego właśnie poprosił Amelię, aby udawali, iż między nimi nie ma żadnych spięć, a wręcz przeciwnie, świetnie się dogadują.

- Nie chcę, żeby się martwiła, bo moja mama potrafi zrobić z igły widły. Chcę, żeby miała poczucie, iż jesteśmy ze sobą blisko... - powiedział któregoś dnia Jacek, akurat w chwili, gdy Marysia i Alicja siedziały w ogrodzie i korzystały z pięknej pogody.

- Czyli prościej mówiąc, chcesz udawać przed twoją mamą, tak? - zapytała Amelia i spojrzała na Jacka sceptycznie.

Już zdążyła się przyzwyczaić do myśli, że uprawiali seks. Przestało to być już dla niej nowością, a także powodem do skrępowania czy wstydu. Miała tylko nadzieję, że między nimi będzie dobrze, niezależnie od tego co pokaże test.

- Tak, jeśli możesz to zrobić... - umilkł, choć ewidentnie chciał coś jeszcze dodać. Powstrzymał się jednak i wychylił resztkę drinku, którego sobie zrobił.

- Mogę, ale nie wiem, czy będę potrafiła...

Wtedy rzeczywiście nie wydawało jej się to możliwe, ale kiedy robiła test musiała przyznać sama przed sobą, że może jednak nie będzie ciężko? Kamila dowiedziawszy się o tamtej nocy nakrzyczała na nią, była tak wściekła iż przez dwa tygodnie Amelia nie zbliżała się do jej mieszkania. W końcu Głodzik przyszła do niej z miską pierników i szczerze porozmawiały o tym, co się stało. Na koniec po prostu uściskała ją i życzyła, aby jej miłość w końcu została odwzajemniona.

Szybko jednak zeszła na ziemię lub raczej na dno piekła, gdy Dorota walnęła kilkakrotnie w drzwi. Siedziała w łazience rudej i robiła test, uznały, że nikt im nie będzie przeszkadzał.

- No i? Mel, zemdlałaś czy co? Otwórz te drzwi! - Ryk po drugiej stronie wdarł się w jej umysł lodowatą falą.

Otworzyła pospiesznie drzwi, w których stanęła przejęta Dorota.

- No co? Jesteś w ciąży czy nie?!

- Boże, ciszej... Nie wiem, musimy chwilę poczekać.

Usiadły więc na podłodze. Plecami oparły się o ścianę, a test położyły między sobą. Uzgodniły, że dla pewności poczekają dziesięć minut, a nie jak pisało w ulotce, pięć. Tak dla pewności. Okazało się, że te kilkanaście minut, które spędziły na zimnej podłodze były najbardziej stresującymi minutami w całym jej życiu. Nie panikowała tak na żadnym występie, gdy grała w szkolnym teatrze, nawet na maturze, czy na studiach podczas egzaminów tak się nie się nie przejmował. A dziś tak, i to bardzo. Umierała ze strachu. Spociły się jej ręce, serce głucho dudniło w klatce, a świat nagle jakby zrobił się dziwny. Poczuła, że zapada się w jakieś otchłani i będzie w niej tkwić, aż wszystko się skończy, aż pojawią się dwie kreski, które określą jej relacje z Jackiem, Marysią, Alicją, a także jej rodziną. Od dwóch głupich kresek zależała również jej kariera. Od nich zależało wszystko.

- Karolina chyba coś podejrzewa – powiedziała Amelia, po kilku minutach ciszy, tuż przed końcem umówionego czasu.

- Mówiłaś jej coś? - zainteresowała się Dorota, odrywając wzrok od telefonu. Grała, a to oznaczało, że jest równie zdenerwowana, co ona. Ruda zawsze grała, gdy czymś się stresowała. Amelia popatrzyła na nią z ulgą. Dobrze jest mieć świadomość, że nie tylko ona się tym przejmowała.

- Skąd. Nic jej nie mówiłam, ale ona ostatnio miała na mnie oko. Rozmawiała ze mną, pytała mnie o wiele rzeczy... Wspominała coś o Jacku, więc od razu pomyślałam, że coś musi wiedzieć.

- Teraz to chyba i tak nie ma znaczenia, prawda? - zapytała łagodnie Dorota, a Amelia wzruszyła jedynie ramionami.

- Nie wiem, zaraz się okaże. Sprawdzam...

- Zaczekaj jeszcze. Pamiętaj, że zawsze będę stała po twojej stronie, cokolwiek się wydarzy ja zawsze będę stała za tobą. Kocham cię jak siostrę i chcę żebyś była szczęśliwa... Debilu.

- Hej! Tego debila mogłaś sobie darować – odparła wesoło Amelia, nie ukrywając wzruszenia. Dorota zawsze była dla niej jak siostra. Trwała przy niej i podnosiła na duchu, starała się również rozśmieszać lub szczerze ją krytykowała, ale tylko po to, aby wzięła się w garść.

- Nie. No dobrze, patrz, co ci tam wyszło...

- Boże, jeszcze nigdy się tak nie bałam – szepnęła przerażona Melka i ścisnęła przyjaciółkę za rękę.

- Wiem, ja też...

Amelia w końcu sprawdziła wynik. Długo wpatrywała się w test, aż w końcu podniosła na rudowłosą szklisty wzrok. W oczach miała morze łez, które po chwili trysnęły fontanną i spływały po gorących policzkach.

- Amelia! Jesteś w ciąży? - zapytała Dorota i złapała ją za ramię, potrząsając nią lekko. Ta spojrzała na nią i zacisnęła wargi, a pojedyncze łzy zrosiły jej usta. Nie powiedziała jednak nic. Odwróciła spojrzenie i zapatrzyła się na test ciążowy.

Dorota nie wiedziała, co się pokazało. Łzy przyjaciółki mogły znaczyć wszystko: albo płakała, bo nie była w ciąży i cały stres uwolnił się z niej w tej właśnie chwili, albo była w ciąży.

- Czy... - zaczęła Melka, lecz urwała nagle i ponownie wybuchła płaczem, tym razem jednak załkała głośniej i żałośniej. W końcu się uspokoiła, a Dorota już wiedziała, co Amelia chciała jej powiedzieć, ale milczała, czekając na wieści od przyjaciółki. - Zostaniesz matką chrzestną mojego dziecka? - zapytała w końcu, a Dorota poczuła jak usuwa jej się grunt pod stopami.

- Oczywiście, kochanie, nie przewiduję innej możliwości – odpowiedziała cicho i przytuliła Amelię do siebie. Dziewczyna po raz kolejny rozpłakała się, ale tym razem nie zamierzała się uspokoić.

Niemal przez godzinę siedziały w łazience i rozmawiały o tym, co dalej i snuły domysły o tym, jak mogą zareagować rodzice panny Lasek. W końcu jednak zebrały się i wyszły. Amelia pożegnała się z Dorotą mocnym i długim uściskiem i wróciła do domu.

Nie pamiętała drogi, którą przebyła. Szła na pamięć, bo już wiele razy tędy chodziła, ale to nie zmieniało faktu, iż w chwili, gdy wchodziła do kuchni ocknęła się z amoku i zorientowała się, że Karolina stoi oparta biodrem o kuchenkę gazową, a przy stole siedzi Jacek. Popatrzyła na nich zaskoczona, a potem przywitała się cicho.

- Co się stało? - zapytał nagle Jacek, gdy ich spojrzenia się spotkały. Amelia spojrzała na niego znacząco, a Krzyżanowski kiwnął głową. W jego oczach coś błysnęło, lecz nie zdążyła się zorientować co to było, bo mężczyzna odwrócił się w stronę Karoliny i westchnął przeciągle.

- Chyba musimy ci coś powiedzieć – powiedziała Melka, patrząc na starszą siostrę. Ta z kolei zezowała na nią i Krzyżanowskiego. Chyba się domyślała, ale nic nie mówiła.

Albo w ogóle nie chciała nic słyszeć. Tak byłoby najlepiej, lecz było już za późno. Na wszystko.

Usiadła obok Jacka, choć wolałaby tego nie robić. Potrzebowała dystansu. Nie spełniła się jednak jej cicha prośba, bo w chwili gdy nerwowo zaplatała dłonie, Jacek delikatnie położył swoje na jej i popatrzył głęboko w oczy. Dzięki temu gestowi uspokoiła się nieco, choć nie chciała, aby jej dotykał, nie w tej chwili. Na razie była jedną wielką niewiadomą, tykającą bombą z opóźnionym zapłonem. Bała się, że wybuchnie i to lada moment, w momencie kłótni z rodzicami.

Karolina patrzyła na nich z dezaprobatą, jakby ona sama miała czyste sumienie, ale Amelia nie chciała się nad tym rozwodzić. To i tak nie miało sensu w obliczu tego, co się stało.

- Nie powinnam wam mówić, co macie robić, bo akurat jestem ostatnią osobą, która może udzielać wam dobrych rad, ale wasze zachowanie po prostu było bezmyślne! Jak małolatów, którzy dorwali pierwszą lepszą okazję i uprawiali seks! Na litość boską! - krzyknęła oburzona.

Amelia zmieszała się i niemal skuliła w sobie, Jacek natomiast nie wyglądał jakby słowa byłej żony zrobiły na nim wrażenie. Przybrał maskę, którą ciężko było rozgryźć. Może to i dobrze? Wolała nie wiedzieć, co o tym wszystkim myślał Krzyżanowski. Na pewno nie był zachwycony tym, że znalazł się w takiej sytuacji.

- Stało się i nie mam zamiaru tego żałować – przemówił w końcu Jacek, patrząc znacząco na Amelię. Ta z kolei kompletnie nie wiedziała, co powinna powiedzieć. I tak już wystarczająco sobie nagrabiła.

- Dobrze wiesz, że nie o to chodzi! - warknęła Karolina i spojrzała na nich oboje karcąco. - Jacku, rodzice nie chcieli, aby Amelia angażowała się emocjonalnie w opiekę nad Marysią, bo podejrzewali, zwłaszcza mama podejrzewała, że Amelia zrobi coś głupiego.

Amelia skrzyżowała ramiona na stole i oparła na nich czoło, unikając spojrzeń Karoliny i Jacka. Tak było prościej. Schować twarz w ramionach i myśleć o czymś inny. Słyszała rozmowę siostry i Krzyżanowskiego, którzy cicho spierali się o nią. Słuchała ich jednym uchem, bo myślami była daleko. W miejscu, gdzie nikt jej nie znajdzie i nie musi się tłumaczyć ze swego postępowania.

W pewnym momencie poczuła na ramieniu dłoń Jacka. Natychmiast pokryła ją gęsia skórka. Była wrażliwa na jego dotyk, co mocno ją irytowało. W końcu nie chciała, aby Krzyżanowski wiedział, jak na nią działa, wtedy miałby nad nią władzę, a do tego nie mogła dopuścić, ponieważ za nic w świecie nie chciała pozwolić na to, aby zaszło między nimi coś więcej. Poza tym, bała się, że wyda się to, że była w nim zakochana po uszy, a przecież Jacek wcale nie oczekiwał od niej żadnych deklaracji. Sam też nie chciał się zakochiwać.

Będzie łatwiej udawać przed Alicją, że coś ich łączy, niż przed n Jackiem, że nic do niego nie czuje